Oyuncak Bebek ve Ben

Bu yazıya nasıl bir başlık koyacağımı bilmiyorum. Açıkçası içimdeki her şeyin de bir başlığı olmak zorunda mı onu da bilmiyorum.

Geçtiğimiz günlerde nereden geliyordum hatırlamıyorum, telefonda konuşuyordum. Oldukça derin bir mevzuuydu baya kaptırmıştım kendimi. Eve henüz vardı. Bu arada mevsim son baharın sonları, güneşin sıcaklığından çok aydınlığından yararlandığımız dönemlerdeyiz. Aslında güneş hiç ısıtmıyor da değil ama neyse konumuz bu değil.

Yolda yürürken, artık camdan mı düştü, yoksa bir afacan bilerek zevk aldığı için mi yere attı yahut bir kız çantasını kurcaladığı sırada farkına varmadan mı düşürdü bilmiyorum, yerde boynu bükük bir örgü bebek yatıyordu. El işiydi belliydi, toplamda onunla geçirdiğim vakit bir dakika değil, gördüm bir kaç saniye duraksadım ardından yola devam ettim.

O maksimum bir dakika içerisinde, o üzeri kirlenmiş ve başına ne geldi de oraya düştüğünü bilmediğim örgü oyuncak bebek bana birkaç şey öğretti.

Evvela telefonda hem arkadaşımı dinliyor söylediklerini anlıyor ona cevap veriyordum. Bu benim için başarılı bir çalışmaydı. Ardından, yerdeki bebeği almak istedim, ama bir an o bebeğin birinin olduğunu, belki birinin onu yana döne aradığını düşündüm.

Belki onu atan afacan o bebek için ağlıyordu.

Belki çantasını karıştıran kıza onu çok sevdiği biri hediye etmişti ve o kim bilir geçtiği yolları düşünerek o bebeği bulma çabasındaydı.

Bilemedim işte. Bıraktım sonra onu orda el dahi sürmedim. Ama bu bana birkaç şey öğretti. Hayatımızda bize ait olan ama kaybettiğimiz birçok şeyi ansızın kaybedebiliyor ve onu bir anda başka yerde görebiliyoruz. O an ki hüznümüz şüphesiz tarif edilemez. Diğer yandan, gözümüzün gördüğü her şeye elimizi uzatmamız da doğru değil, kim bilir elimizi uzattığımız ve bizim tabirimizle kurtardığımız o sokak aslında bir başkasının kaybettiği kaldırımlardır. He tabi bu kadar hesap kitap yaparak yaşamak doğru değil, ama yaşarken biraz izlemek gerek.

Hayat bazen bize biraz ketum davranıyor. Her şeyi açık etmiyor. Ama bu bizim yaşamamıza ve hayatımıza devam etmemize engel değil. Biraz sabır, biraz da olayları okumak, konulara bakmak lazım. Evet söylemesi kolay ama bu sözleri kendim için de söylüyorum. Zaten bunlar hep içimdekiler J