Belki de Küstü Bize

Biz diyorum kendime, ne kadar çoğul olabilirsem o kadarım oysaki. Kendime ihtiram mı gösteriyorum, yoksa kendimi o bizin içinde mi gizliyorum bilmiyorum. 

Aslında gizlenmek istediğim bir liman vardı. Kıyısına çekilmek ve gökyüzünü izlemek istediğim bir limandı. Yeşildi, huzurlu ve sakin. Ama öyle uzaklara düştü ki o liman şimdi nereden bakarsam bakayım yeşiller griye çalıyor. Huzur kendini denize vurmuş gibi, sakinlik te denizde boğulmuş gibi.

Bana ait bir şeyler vardı o kıyılarda, bilmiyorum nerde, neresinde ama oradaydı işte. Kendimi koyuvermiştim o sessizlikte. Sessizlik derin, derinlik öyle boğan değil sanki yücelişin sırlarını saklıyor gibiydi.

Ben ve ben’liğin olmadığı bir yerde nasıl kaybolmuyordum bilmiyorum. Belki de kıyılar küsmüştür bana ve örtmüştür çehresini…

Bilmiyorum…