Havalar Bulaşıcı mı?

Altını çizdiğim kitaplar benden miras kalsın istiyorum. Hatta dün buna benzer bir not aldım okuduğum kitaba..

Çok yer tutamıyoruz madem, kelimelerle kalalım, kim bilir biz gittikten sonra bir tebessüme, bir duaya sebep oluruz..

Ne hüzünlü bir giriş yaptım, havalardandır diye düşünüyorum. Havalar da bulaşıcı mı? Havaya göre değişen ruh hallerimiz bunu kanıtlamaz mı?

Ya da hepimiz negatif yüklendik, enerjimizi pozitife çeviremiyoruz sanırım. Belki gücümüz yetmiyor, belki de canımız istemiyordur. Kim bilir? Ben bilmiyorum çünkü..

Dün bulaşık yıkarken bazı şeyleri düşündüm, bulaşık yıkamak güzel bir düşünme anıdır arkadaşlar, hatta temizlik yapmak bir çeşit düşünce odasıdır.

Mesela dedim, eskiden de mi bu kadar duyarsızdı bazı şeyler, yoksa sonradan mı ehemmiyetini kaybetti?

Hemen neyden bahsettiğimi yazacağım, fakat bir dakika müziğimi değiştireyim. (Dinlemek isteyen olursa, Berfin Aktay-Mestan şarkısını dinleyebilirler.)

Müziğimi değiştirdiğime göre bahsini ettiğim meseleye gelelim; bir insanı önemsemek diyorum, zamanla perdesi yırtılan bir şey midir? Yoksa şekil mi değiştiriyor?

Hasta bir insanın sadece ilk hasta olduğu an mı önemlidir örneğin? Süreç uzasa ya da hastalığın niteliği değişse artık önemini yitirir mi?

Bütün ilkler için mi geçerli bu bilmiyorum, ama sanki bir şeyler günden güne önemini yitiriyor gibi geliyor.

Bir insan bir şeyden kırılıyorsa, o ilk kırılmasın diye gösterdiğimiz çabayı sonradan göstermeyişimize ne sebep olur?

Ben bir zamanı hatırlıyorum, insanlar (en azından çevremdekiler) birbirlerine bir şeyi söylemek istediklerinde utana, sıkıla söylüyorlardı; karşısındaki insanı kırmamak için gösterilen en zarif çabaydı bu.

Sonra nasıl oldu da bahar mevsimi gibi o dönem geçti, paldır küldür; herkes ağzına geleni birbirine söylemeye başladı.

Neyin değeri azaldı, insanın mı kelimenin mi? Kime ney oldu? Ve ben o sırada ne yapıyordum?

Eğer izliyorsam bu bütün olup bitenleri, (bakın biten diyorum; bu beni kahredebilir) bana da yazıklar olsun.

Nezaket, asalet, nahiflik, kibarlık, zarafet; insani duygular içerisinde belki de en çok önemsediklerimdendir. Bütün bunların kaybı izleniyorsa ben tarafından, önemsediklerimi kaybetmişsem ve bir şey yapmamışsam, beni kınayalım lütfen esefle..

Evet, bütün dünyayı kurtarmaya gücüm, gücümüz yetmeyebilir. Ama bütün dünyayla hiçbir zaman işimiz yok zaten.

Kendi kapımızın önü, kalbimizin penceresi, kelimelerimizin niteliği önemli değil mi zaten?

Bütün bu kayıplarla, bazı kararlar da aldım, kararlar da bazen kayıptır bu arada bunu da buradan bildirmek isterim.

Şimdi bir çay alıp, arşivden bir yazıyı daha çıkaracağım.

Ve kitaplarım da benden sonra miras olarak kalacak..