Uzaklar yakın olur bazen hiç ummadığı bir anda insanın..
Kemale doğru adım adım giderken zaman,
Hayatın hapsettiği ve gözlerine hüzün saklamış bir melek çıkıverir
birden..
Yorgun
Ve içten bir gülümsemesiyle kıskandırır günü,
Kıskandırır güneşi..
“Neredeydin ey yabancı?” dersin
“Neredeydin kaybolan ben?”
Şimdiye kadar hangi gecenin koynunda sabahlamıştın ki
üvey uyanmıştım gündüzlere?
Zamanın bir yerinde,
Her şeyden ve herkesten uzak bir sessizlikte
Boğulur bazen insan..
Buğusunda bir gecenin,
Denize umut veren yakamoz ışığında,
Gözlerinin sidresine yatırdığında yağmurlar seni,
Sana uzak şehirlerin birinde
Kimsesizliğimi demliyor
Ve yalnızlığımla yudumluyordum “ah” ı
124 bin Peygamber’in nasihatiydi
“Kendinize ayna olan insanları bulun”
Sen ilahi bir vaadin yansıması gibi düşünce gönle
124 bin kere şükretti dilim her Peygamber’in lehçesinde
Varsın eller bilmesin,
Varsın tüm sırlar saklı kalsın sandıklarda..
Ama bil sen,
Umut gibi doğduğun gönülde,
Anılıyorsun bir duada..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder