Kaldıramıyorum Artık Geceleri

Kaldıramıyorum artık geceleri

Karanlıkla birlikte odama süzülen sessizliği

Doğacak güneşle yeniden umut etmeyi

Kaldıramıyorum artık işte geceleri

Gönlümü ezen pişmanlıkları

Üstüme yıkılan umutları

Karşılığı olmayan hayalleri

Gönle değmeyen sözleri

Kaldıramıyorum işte benliğe bürünmüş kimseyi

Geceleri dökülen gözyaşının titreyen sesi

Mumun sönmek için yanan ateşini

Ateşle aşkın hecesini

Çayın soğumasını

Gökyüzünün sesini

Kaldıramıyorum ben artık geceleri…

Bağırmak istiyorum uçsuz bucaksız avazlarla

Saklanmadan

Gizlenmeden

Yahut üstünü örtmeden gözyaşlarının

Gündüzün tam orta yerinde

Öğleden sonra mesela

Hesaplamadan akrebi yelkovanı

Saçmalamak istiyorum düşünmeden bütün bunları

Çıkarların hepsinden sıyrılarak

Soyunarak tüm yalanlardan

İhanet ve yalanla birlikte zikredilen dolanlardan

Hakkımda kim ne düşünmüş bana ne demeden

Hatta kimsenin hakkımda düşünmesini de istemeden…

Ben ki geceleri uçardım göklere

En bilinmeyen en uçsuz bucaksız yerlere

Herkesten ve her şeyden gizli kalan tüm zerrelere

Sızardım sessizce

Ansızın ve dilsizce…

Ama kaldıramıyorum artık geceleri

Gece olunca üzerime çökenleri…

Ben kaldıramıyorum geceleri…