Yazı mı Yazgı mı? Bence Karar..

 

Nasılsa orada diye umursamadığınız, ne yaparsam yapayım anlar diye önemsemediğiniz ne varsa hepsinden af dileyeceksiniz.

Önünde diz çöküp yalvaracaksınız kaybedilen iyi niyetlerin. Çünkü ellerinizle bozuk para gibi siz harcadınız. Harcarken de hiç korkmadınız.

Yalvaracaksınız; görmezden geldiğiniz her şeyden, çölde bir damla suya muhtaç kalmak gibi yalvaracaksınız ‘bir yudum’ diye.

Fakat o gün orada ilk ben olmayacağım. Ve hatta en sonda ben olmayacağım

İçimde darmadağın bir Sema taşıyorum.

Bana neden bunu yaptınız?

Bu sefer hiç örtmeyeceğim hiçbir şeyi, elime aldım taşları atacağım herkesin camına sonra da oturup kaldırımda dışarı çıksınlar diye bekleyeceğim..

Beni bu hale getiren herkes başarısını kutlasın. Artık ne yaparsanız yapın yanınızda değilim. Tebrikler. Sizin beni koyduğunuz yerden kendi rızamla gidiyorum. 

Üzgün, kırgın değilim. Siz de çok dert etmezsiniz. Bugüne kadar en çok hep kendini düşünmüş insanlar; kendilerinden daha çok düşünen birini kaybettikten sonra eksilmezler. Şimdi bu cümleyi anlamadığınızı varsayıyor ve size açıklıyorum, yani; bir insan sizi sizden hep daha fazla düşünmüştür, kendi canının, kendi acısının, kendi yarasının, kendi başarısının önüne koymuştur. Sizi avuçlarında, ellerinde, gözlerinde gönlünde hep kendinden üste taşımıştır. Heh işte onu kaybetmek sizi eksiltmez (!)

Neden mi? Çünkü siz hep buna kendinizi layık görmüşsünüzdür. Yaptığınız şımarıklıkları şimdi hangi kefeye koyarsanız koyun. Ben sizi sevmekten vazgeçiyorum.

Hem de Sezen Aksu dinleyerek.

Hayatınıza kaldığınız yerden devam edin. Nasılsa başka Sema'lar vardır dünya üzerinde. Ama ben artık sizler için yokum. Puff oldum.

Ben artık yoğum.

Neden diye sormak istiyorum aslında. Yaşamak zaten başlı başına zorken, neden hayatı bize kolaylaştıran insanları ayaklarımız altında eziyorsunuz?

Size diyorum size, sağa sola bakmayın. Sizsiniz muhatabım.

Ben sizin yüzünüzden en sevdiğimin huzurunda elimi yere vura vura isyan ettim, nasıl bir dağ yıkıldı, nasıl bir volkan patladı biliyor musunuz?

Beni bilen bilir, bilmeyenlere de söyleyeyim; bitiş noktam var.

Bittiği yerden yeniden yeşerecek olanlar da var.

Bu yazıya çok sinirle başladım. Şu an sakinim fakat affetmiyorum. Bağışlayarak uğurlamıyorum sizleri hayatımdan.

Yolunuz yoluma düşmesin bir daha. Çünkü ben sizin sadece nasıl olduğumu bir kere dahi merak etmediğiniz gecelerde ayağımdaki dikenleri ağlaya ağlaya temizliyordum.

Yalnızlık benim gömleğim ve artık hiçbirinizi istemiyorum.

Size olan varlığıma nasuh tövbesi ediyorum.

Hepinizi hak ettiğiniz gibi uğurluyorum.

He ben ne yaparım bu saatten sonra, bilmiyorum. İsyan eder miyim? Ağlar mıyım? Bilmiyorum. Anka kuşu değilim küllerimden doğayım fakat atlatırım. Neleri atlatmadım ki?

Sizin bilmediğiniz çok geceler geçirdim ben canım burnumdaydı. O gecelerden daha zor değil sizin hayatımdaki varlığınıza veda etmek. Hiçbir bugün dünden zor değil. İnsan doğası bu çünkü. Yarına da ümit ederiz.

Yazı mı yazgı mı bilmiyordum. Kim ne anlamak isterse o olsun. Ve eminim bu bloğun en keskin, en sert, en kalbimden uzak yazısı da bu olacak.

Veda vakti geldi.

Ben gidiyorum. Gelmek için de değil üstelik. Siz de ne yaparsanız yapın.

Bay.

 

Toplanın Deliriyoruz..

 

Hadi yazalım bakalım, çünkü bu yazıya bizden daha çok ihtiyacı olanlar var biliyoruz. Biz kaç kişiyiz, elbet ona da geleceğiz fakat önce içimizdeki söz hücumundan bir kurtulalım.

Bu yazıyı sevilmek için çaba gösterenlere, hiçbir kelime açıklama yapılmadan terk edilenlere, geceleri uyumak için yalvaran fakat kimsenin bilmediği yaraların sızısından uyuyamayanlara, hakkında dedikodu yapılanlara (ki bu biraz şerefsizliktir), gelişlerin gidişlerden daha çok açtığı yaralara, kaldırımın köşesinde dünyayı güzelleştireceğine inanarak açan çiçeğe, Melike Şahin’in konserde Durma Yürüsene şarkısını söylediği an boğazında oluşan düğümlerden titreyen sesine, ağlayamadığı için kahkaha atanlara, derdini sudan başka anlatacak kimsesi olmayanlara ithaf ediyorum.

Hiçbir derdinize değmeyecek belki. Ama olsun, en azından sizleri de gören birileri var buralarda.

Kim süpürüyor sokaktaki yaprakları? Ne alaka diyor beynim içindeki ses, zaten Veronika Ölmek İstiyor, derken Paulo Coelho da aslında yaşamanın ne kadar kıymetli olduğunu anlatmak istiyormuş..

Peki sormak istiyorum, mesela bu duygu nasıl merak ediyorum; bağzıları var tercih edilenler ve bağzıları ise hep daha çok sevip, hep daha çok fedakarlık yapan ve tıpkı yapraklar gibi süpürülen fakat konumuz şu tercihler, neye göre belirleniyor bu? Yani tam olarak ne olması gerekiyor, bir tarifi bir tabiri ne bileyim bir reçetesi var mı bunların?

Ben büyümemeliydim. Gerçekten beni büyümeyeceğim diye ağlayarak kendimi kilitlediğim banyoda bıraksaydınız ne kaybederdiniz? Biliyordum işte bir gün bütün bunları yaşayacağımı.

Çünkü sizin bilmediğiniz bir sürü şey oluyor. Ve ben kimsenin bilmediği yerlerde yere düşen yaprağın sızısına kadar yüreğimde taşıyorum.

Vallahi söz de kendinden düşüyor, yazı da kendi kendini yazıyor gibi. Beynimin içindeki ses zira sen bunları mı diyecektin Sema diyor? Hele bakalım belki birkaç yerde demek istediklerime de sıra gelir.

Bu arada ben Sema. Ve dün 2300 kişiyi hesabımdan sildim. Omuzlarımdaki çanta da dahil olmak üzere her şeyi çıkardım attım. 2 tane ayrı bardakta aynı çayı içtim. Kaç tane fotoğrafımı arşivledim ki her birinin anısı vardı.

Kafamda bir dünya kurdum, içinde bulunduğum dünyadan bugün defoldum. Müzik dinlemeye bayılırım ve delirmeme son 3 kaldı diyebilirim.

Bana ne mi oldu? O ithaf ettiklerimin hepsinin sesini duyuyorum. Siz hiç gerçekten hiç mi duymadınız? Acı çeken bir insanın etrafa acıyla bakışına hiç mi şahit olmadınız?

Az önce Hüsna bir mesaj attı delirmemiz gerekiyormuş. Ben duydum ve itaat ettim, siz de şahit olun. Haydi deliriyoruz.

Şimdi ne diyeceğimi de şaşırdım.

Bağzı insanlar var, ne yaparlarsa yapsınlar kimse tarafından görülmüyorlar. Arkadaşlar, seviyorsanız adam gibi sevin lan. Kimse sizin keyfinizi bekleyecek değil. Çabasız da sevilebilir insan. Ve sırf sevme şeklini seviyorsunuz diye bir insanı niye kendi ayaklarınızın altına alıyorsunuz. Şimdi yaktım çıranızı; bu kalbin bir makamı vardır, bilmiyorsanız söyleyeyim. Kalp Allah’ın haremidir, kalp Kâbe’dir; onu yıkmak, kırmak Allah’a savaş açmaktır. Şimdi sizi o kalple seven, Allah’ın evinde ağırlayan bir insanın kalbini tam olarak neye güvenerek ayağınızın altına alıyorsunuz? Size kalp kâfiri desek kim bizi suçlayabilir?

Bizin kim olduğunu söylerim belki kime ne?

Neyse yine içimdekilerle dışımdakilerde bir senkron sorunu oldu. Allah bizden razı olsun. Bay

 

Güncel 'Yazıklar Olsun' Listesi

En son içine düştüğümüz ‘cevapsız sorular’ dehlizinde tek başıma olmadığımın kederli gururunu yaşıyorum. İlk defa hayatımda bir yerde yalnız olmamak beni huzursuz ve mutsuz etti. Bu yalnızlığa bayıldığım, müptelası olduğum için değil; tamamen bağzı yerlerin derdini herkes çekmemesini istememle alakalı.

Fakat biliyorum, kimsenin imtihan kağıdı gal-u bela dediğimiz, elest sualini cevapladığımız o yerde benim elime tutuşturulmadı. Verilseydi de zaten ben yapamazdım. O yüzden bana herhangi bir peygamberlik vs de gelmedi. Bunlar da bu yazının konusu değil.

He şimdi yukarda yazılanları görüp de kimse beni gam ve kederden ölüyorum yahut triplerin birinden girip diğerinden çıktığımı düşünmesin. Ben Sema olarak bütün hayatları kendim yaşayabilecek kadar ömrü olmadığı için, insanları izleyerek, onlarla tamamını değil fakat hayatlarının bağzı meşakkatlerini paylaşarak, izleyerek, görerek, hissederek yaşan bir insanım.

Bütün insanları da değil. Ve yine konumuz da bu değil. Ve sanırım anlaşılmak istiyorum ki açıklamalar yapıyorum.

Şimdi konumuz ne? Uzatmadan devam edelim; en son şeyi konuşmuştuk, insanların pat diye bağzı durumlardan nasıl çıktığını. Seviyorken bir anda sevmeme durumunun nasıl hasıl olduğunu. Bu durumu çözemediğimiz gibi yenileri de eklendi.

Şahsım adına düşündükçe altından bir şeyler mi çıkarıyorum, düşündükçe ufkum mu açılıyor bilmediğim bu günde; dün Nurgül’üm ile yaptığım bir konuşmaya değinmek istiyorum.

İnsanlar neden hep onları en çok sevenleri ayaklarının altında eziyorlar? Mesela herkes aslında bir başka herkes için herhangi biridir. Yani bir özelliği yok. Bir değeri yok. Bir kıymeti yok. Mesela ben karşı apartmandakileri hiç tanımıyorum dahi. Onlar da benim ne halde olduğumu çok önemsemezler bence; eğer kendimi çatıdan aşağı atmıyorsam ya da pencereden avazım çıktığı kadar bağırmıyorsam ki bunlar dahi olsa birkaç güne unutulacak biri olurum. Bir esprisi yok yani. Ben kimsenin umurunda değilim, demek istediğim bu.

Ve kimse de benim umurumda değil, sadece özel olarak seçtiklerim, sevdiklerim dışında. Şimdi bu denklem bir tek bana has ve mahsus değilse eğer, lan ne diye sizi seven insanları ayaklarınızın altında eziyorsunuz?

Yani çok mu kolay anlamıyorum. Gerçekten. Bizi seven insanları mutlu edebilme becerisine sahipken, neden bizi umursamayan insanlar için onları çiğniyoruz? Yani neye kafa tutuyoruz tam olarak biri bu hususta da beni aydınlatırsa sevinirim. Çünkü ayaklar altında çiğnenmenin nasıl bir karanlık olduğunu en iyi bilenlerden olduğumu düşünüyorum.

Ben tecrübe dedim, üstüne 122936028346297452934529834523984726498756 tane bardak çay içip, biraz yazı yazıp, örgü örüp, müzik dinleyip ve mandala boyayarak ve yine kitap okuyarak ve Sherlock Holmes ve Harry Potter izleyerek meseleyi halledebiliyorum.

Peki, halledemeyenler ne yapmalı? Yani bu ezilenlerin hakkını kim savunacak? Avukat olmaya gerçekten gerek var mı? Şairler bu karanlığı da konu etsinler şiirlerine, yoksa onları güncel boykot listesine eklerim vallahi.

Ramazan ayının bu mübarek günlerinde yeterince sinirlendiğimizi düşünüyorum. Sinir neyse de kırgınlıkları ne yapacağız?

Hani ben atlatıyorum dedim ya; size bir sır vereyim, ben atlatırken bana o duyguyu yaşatanları siliyorum. Yok ediyorum. Hiç yaratılmamışlar gibi. Ne sevgi ne öfkem kalmıyor. Ama ben zaten hep böyleyim, sınırsız sevdiğimi düşünür benim hayatıma giren insanlar. Öyledir de, çok sınırlamam. Fakat o sevgi bitiyor çünkü ben kimsenin anası-babası değilim ve kimseyi yaratmadım. Bitme noktasına geldikten sonra kimse de kusura bakmasın ya da aman bana ne bakarsa baksın.

Şimdi Nurgül diyecek ki ‘Sema abla biz başka şeylerden de konuştuk’

Evet, biz mesela insanları sevilebilecek bir varlık olduğuna inandırıp, sonrasında bir dünya soru ile bırakıp gidenlerden konuştuk. Ve ben buna kendi yasalarım gereği zulüm, bunu yapanları da zalim ilan ettim.

Bu saf kötülük çünkü. Hani birini sevilebileceğine inandırıyorsunuz ve sonra korkakça, ödlekçe, alçakça, ne bileyim adına ne derseniz deyin arkanıza bakmadan ama, mütemadiyen arkasındakini kollamadan gidiyorsunuz ya; heh işte o sevildiğine inanan insanlar o noktada kendilerini dövmeye başlıyor.

Mesela, artık değerli olmadıklarını, sevilecek belki hiçbir şeylerinin olmadığını, belki çirkin olduklarını (ki bu günahtır, Allah her şeyi çok güzel yaratmış fakat zulmün büyüklüğü insanı çirkin olduğuna inandırıyor), yeteneksiz olduklarını, sevilmeye layık olmadıklarını vs düşünüyorlar. Vs dedim çünkü devamını yazacak kadar boğazımda güç bulamadım.

Çünkü ben insanların bu koskoca evrende sığınacak hiçbir yerlerinin bulamadıklarını, ağlamamak için dudaklarını ısırdıklarını, maskeler takıp dillere pelesenk olmuş ‘iyiyim’lerin arkasına nasıl saklandıklarını bu gözlerle net gördüm. Bu gözlerle net görmek zor, çünkü benim gözüm bozuk. Artık meseleyi siz tahayyül edin.

Mesela sözlerim bitsin artık. Melike Şahin’in de bir şarkısı var; konser esnasında okurken ağlıyor, okuyamıyor. Nerede görsem tanırım o düğümlenmeyi.

Herkese benden Melike Şahin Durma Yürüsene gelsin. Sizi kimse sevmese de söz veriyorum bütün yalnızlıklarınızda ben seviyor olacağım.

Ve ömrüm boyunca da sizin için dua edeceğim. Bırakın herkes ne hali varsa görsün

Bay.

Kalan Sağlar..

Siz hiç, hiçbir şeye hakkınız yok gibi hissettiniz mi?

Geceden düştünüz mü?

Gökyüzünüz kırıldı mı hiç?

Sizin hiç kalbinizi sıktılar mı? Muhakkak düğümlenmiştir harfler boğazınızda. Şimdi değilse bile bir gün mutlaka..

Peki, hiç o harfler dağ olup yıkıldılar mı üstünüze?

Tufan olup yok ettiler mi içinizi?

Hiç küf kokusu sızlattı mı yüreğinizi?

Hiç ıhlamura yemin ettiniz mi? Bütün uçurumlarınız hep aynı yola çıktı mı?

Ya hu siz hiç göz kapaklarınızın arasında sıkışanların uykusuzluğunu çektiniz mi?

Olmuş olsun.. Lütfen yeryüzünde bütün bunları tek başına yaşamasın kimse. Empatiden bahsetmiyorum. Bildiğin düpedüz bir kişi düşmemiş olsun damdan.

Bağzı imtihanlar bireysel olmasın. En az 2 kişi aynı imtihandan sınanmış olsun.

Bu gece ne olur güneş aniden doğsun. Ve uykularımızı çalanlar ne olur geri versin.

Ne olur ya bu gece kimse kâbus görmesin. Sıçrayarak uyanmasın. Kalbi vücuduna ağır gelmesin kimsenin ya da ruhu bedenine fazla gelmesin..

Melankoliyi sevmeyenlere selam olsun. Savunacağım. Kimsesiz kalmış yetim cümleleri savunacağım. Hem de sıfır hukuk bilgimle. Ve yargılandığında o cümleleri yetim bırakanlar, önce oturup ağlayacak sonra lokma dağıtacağım..

Sevgili Gece Güneşim, benim sevgili Leyl-i Yar'im..

Altından nice sular akıttığımız köprüden çiçekler dökelim suya. Belli mi olur, bir çiçek belki tutunur hayata..

Saat 03.52 ve ben yine kafamı taşıyamıyorum.

İki gün önce başladım bu yazıya, başladı da bitemedi. Bağzı şeyler biraz böyle oluyor işte hayatta. Mesela 28 Şubat’tayız.

Güneş doğsun diye yalvardığım o geceye güneş doğdu ve ben de gördüm o güneşi. Üstünden 2 gün de geçti. Fenerbahçe bir maç daha yaptı. Sonra ben yeni 2 kitaba daha başladım. Yeni bir müzik keşfettim. Ve kimsenin dolduramayacağı boşluklarım var artık.

Bu durumdan kurtulmam gerek. Seri ve acilen hem de.

Nasılını bilmiyorum ama şu an olsa aşırı iyi olur onu biliyorum.

Çay içelim çay.

Hayırlı cumalar

Cevapsız Sorular..

 

Selamun aleyküm

Nasıl oluyor, bir gün insan bir anda günlerce yaşadığı duygudan çıkmış olarak uyanıyor? Yani benim bildiğim güncel bir hokus-pokus olayı yok. Sihirli değnekler de yeterince aktif değil.

O zaman nasıl oluyor arkadaş birileri bana anlatsın, nasıl bir anda bütün dünyayı dize getirebilecek bir duygu, bütün dünyayla beraber insanı terk edip gidebiliyor? Pat diye mi gece zifiri karanlığa gömülüyor? Yoo, e olay ne o halde? Bilenler varsa anlatsınlar, Allah rızası için.

Bu sorular bununla sınırlı kalmayacak bu arada.

Mesela nasıl oluyor da insan gerçekten bir şeyleri kendinden daha önde tutabiliyor? Mutsuz insan, kimi mutlu edebilir? Benim bildiğim çünkü mutluluk ve mutsuzluk böyle etrafındakilere yayılır. Her şeye sirayet eder. Mutlu insanın yetiştirdiği çiçek, yaptığı yemek, içtiği su dahi fark eder mutsuz insandan. Hem etrafına hem kendine karşı ilk sorumluluğu insanın mutlu olmaktır. Eee bunun olayı ne?

Kendini fedakar zanneden insanlar, mutluluklarınızı feda ettiğinizi düşünürken hangi korkunun altına sığınıyorsunuz? Beni yine öğlen öğlen sinirlendirdiniz he..

Devam edelim. Hadi bakalım buna nasıl cevap vereceksiniz; neden sizi en çok önemseyenleri, en güzel açan çiçekleri, en güzel parlayan rengi, en ince düşüneni, en güçlü görüneni, en incitmeyeni ve mütemadiyen en çok seveni hep seveni bu kadar kolay harcıyorsunuz? Size diyorum ve ben bütün bunlardan evet alnımın akıyla muafım. Yere düşen yaprağa dahi hürmet ederim. Beni bir seveni ben 10 severim. O yüzden sorunun muhataplarına sormak istiyorum; neden lan neden? Niye insanlara kalpleri yok gibi davranıyorsunuz? Neden çiçekleri güzel açıyorlar diye koparıyorsunuz? Niye renkleri solduruyorsunuz?

Kötü müsünüz, bu kadar çok mu kötüsünüz? Evet. Öylesiniz.

Hadi bize yaptınız, anlarım. Ulan kendinize nasıl yapıyorsunuz bunu? Sizi bir daha kimse bu kadar sevmeyecek mesela nasıl kendinize bunu yapıyorsunuz?

Buna da cevap verirseniz yeni sorular soracağım.

İlk defa bir yazım neticeye ulaşsın istiyorum. İlk defa bağzı soruların cevapları olsun diye neredeyse sorulara yalvarıyorum. Allah’ım ne olur bu soruların cevaplarını bize ulaştır. Çünkü biz biraz yorulduk. Biz biraz kırıldık Allah’ım.

Çünkü çiçekler solunca, renkler kuruyunca, gözden keder yaşı akınca, kalp kırılınca kayboluyoruz. Ve toparlanmak için tutunduğumuz dallara ümit besliyoruz. Yörüngeden çıkınca hangi gezegenin uydusu olduğumuzu şaşırıyoruz.

Bir de anlatamayıp, konuşamadığımızda, Allah’ım Sen’in ceza vermenden korktuğumuz için biz bağzen kendimize çok ceza veriyoruz. Sanki biz ceza verirsek Sen daha çok merhamet edermişsin, bizi affedermişsin gibi kendi canımızı öyle bir acıtıyoruz ki eğer acının silahı olsa bizi öldürür.

Allah’ım. Seni çok seviyoruz. Ama üzgünüz biraz ya.

Nehlet şeytana.

Ne Bulduysam Yazdım..

 

İnsan bağzı geceler bağzı kararlar alıyor. Öyle plansız, kıldan ince kılıçtan keskin.. insanın bazen bir gecede eti kemiğinden ayrılıyor.

Bu gece bir jilet sızısı var avuçlarımda. Oysa 1 haftadır bambaşka şeyler yazmayı planlıyordum buraya. Diyecektim ki en çok gizlediklerimi en çok göz önüne koyuyorum ki kimse onları irdelemesin.

Diyecektim ki avuçlarımda tuttum ben kendimle ilgili sırları, sonra götürüp bir saksıya diktim. Toprak serptim, su döktüm, güneşin önüne koydum.

Neler diyecektim daha neler hem de. Fakat şimdi kalbimdeki bu ağırlık izin vermiyor işte.

Ama Allah'ım hiç yapamıyorum. Ben çok beceriksiz bir kulum. İstikrar sağlayamıyorum bazen, bazen çok içime çekiliyor bazen de çok dışıma dökülüyorum. Sonra da bazenler çoğalıyor bazen.

Hem kimsenin haberi de olmuyor içimdekilerden ve en çok göz önünde kalan en çok gizlediklerimden.

Dışımdakiler zaten Allah'a emanet.

Allah'ım kul olma beceriksizliğimi affet. Ben bana verdiğin akıl nimetinden işime geldiği kadarıyla istifade ediyorum bazen.

Ve yine bazenler çoğalıyor bazen.

Bu satırları bir gecede yazmaya başlamadım. Fakat ne önemi var ki bütün bunların.

Sırların açığa çıktığı gecenin bir saatinde işte söylüyorum; her şey akılla kıymetli bu dünyada. Bunu hakikaten tüm samimiyetimle söylüyorum. Akılsız vicdan dahi ahmaklık sayılabilir.

Akıl sözlüğü yazılmalı acil.

Dilin kemiği yok ya, gönül dilinin de öyle. Daldan dala yürüdüğüm bu gece de böyle oluversin aman. Amanlar da çoğalsın biraz ne olacak.

Hem kimseye bir şeyleri açıklama veya anlatma sözü vermedik ki ne olacak yani içimizden geldiği gibi konuşuyorsak?

Gecelerle başladığım yazıyı bitirememiş ve bir gündüzün ortasında devam ediyor bulunmaktayım. Fonda Homayoun Shajarian var ki onlar da iyi ki var bu arada. Yoksa bağzen yine kendimi anlatmak için konuşmak zorunda kalacaktım.

Başlarken sızı ile başlamıştım, şimdi geldiğim yerde kalp ritmim bozuk ilerliyorum. Ve Allah şahidim olsun depresyonda değilim.

Ama daha fazla da iteklemeyeceğim, bu yazı biraz bitsin artık. Konuşmak istediğiniz varsa şimdi konuşun siz de. Ya da hep beraber suskunluğun kalesine sığınalım. Konuşanı tekmeleriz.

Bay

Sarı Çizmeli Mehmed Ağa.. (Mehmet Değil Mehmed)

 

İnsanın anlaşılmaması da bir çeşit yalnızlıkmış ve Allah’ım anlaşılmak istemek de lütfen imtihanlar arasında yer alsın. Anlaşılma çabası günah da döksün, hazır eli değmişken sevap da kazandırsın. Çünkü yemin ediyorum o kadar zor ki, aklımı çıldıracağım.

Bu aralar gerginliğim uç noktalara değdi. Eskiden de çok atarsız değildim fakat artık atarlarım da arttı.

Akıllı olmanın, geri zekâlı olmamak olduğunu anladığımda 18-19 yaşlarındaydım. Kim bu sürecinin bir yaş bağdaştırmasını yapar bilmiyorum. Ama ben çok iyi hatırlıyorum. Bir gün bir kitapta kesişti yollarımız, çarpıştık, harflerimiz düştü ve sonra içinde hiçbir siyasi mesaj gütmeyen ışık tepemde yandı. O gün gerçekten ‘vaov akıllı olmanın karşılığı gerçekten geri zekâlı olmamak değilmiş’ dedim.

Çok konuştum, umarım herkes anlamıştır akıllı olmanın geri zekâlı olmamak olduğunu.

Neden yazdım acaba üstteki paragrafı. Bir paragrafı yazarken bana neden yazdığımı unutturan B12 sana da yazıklar olsun.

Hayır hatırladığım çok matah şeyler var gibi, yazacaklarımı bana neden unutturuyorsun? İlla bir şey unutturacaksan ne bileyim yaşadığımız sıkıntılı, gam ve keder dolu şeyleri unuttursana. Derdin ne yazacaklarımla?

Gam keder demişken, ben 20 li yaşlarda çok severdim kederlerimi ve gamımı. Bu melankolik bir durum değildi. Ben gençken daha neşeliydim o bütün keder ve gamla. Gam azaldı, kederler azaldı, neşe azaldı. Elde var hiç.

Biraz da bugünlerden bahsetmek istiyorum. Yine o kadar eminim ki hiç kimse hiçbir şey anlamayacak. İlk değil, son da olmayacak. Bak yine aklıma anlaşılmamış olmanın yalnızlığı geldi.

Ciddiyim, anlaşılmıyor olmanın verdiği yalnızlık duygusu çok garip. Değişik garipliği değil bu; hani mesela bir yerde tanıdığı olmamanın insana garibanlık vermesi var ya. Heh işte tam olarak öyle.

Bir de sözlerim bitmeden, bencil insanlardan bahsetmek istiyorum. Fakat düşüncenin sonundan başlayayım. Yani şu an kendime şöyle bir soru sordum; ‘Sema neden o insanlara bay bay demiyorsun?’ Sahi, neden demiyorum? Bana gerginlikten başka hiçbir katmayan bu insanlara neden bay bay demiyorum? Sevdiğim şeyler mi var? Belki de. Ya da adanmışlık mı? İnsanlığı ben mi kurtaracağım?

Bir fotoğraf gördüm ve yine sinirlerim zıpladı. Arkadaşlar buradan kendini dünyanın merkezinde gören, Kâbe’ye kafa tutan, ekvator çizgisiyle kapışan tiplere seslenmek istiyorum; hem vallahi, hem billahi dünya sizin çevrenizde dönmüyor. Herkes sizin kadar insan. Kendinizden başka kimse sizin için yaratılmadı. Kendinizle meşgul olun. Bizim de dertlerimiz olabiliyor. Ve gerçekten bazı insanların o kadar fazla derdi var ki, sizin dert dediğiniz şeyleri dizi izlerken çerez niyetine yerler. Ve sizin o ahmak bencilliğiniz yüzünden bazen o hakikatlere de enerjisi kalmıyor insanların. İnsanlar=mesela ben.

Aklım almıyor, nasıl oluyor da bir insan yeryüzünde sadece kendisi var gibi yaşayabiliyor?

Nasıl oluyor da mesela biriyle menfaati bitene kadar dostluk edip, ondan sonra onun ne acısı ne sevinci ile işi olmayabiliyor? Nasıl beceriyorlar bu sahteliği?

Yazarken klavyeyi kıracağım diye korkuyorum, öyle bir sinir var şu an.

Bu konuyu daha fazla açmayacağım, yoksa ağzımdan çıkanlara sahip olmak istemeyeceğim. Sadece lütfen bağzıları defolup gidebilir mi?

Bay bay