Bağzı Bilinmesi Gerekenler..

İnsan bilmeli. Az konuşmalı çok bilmeli.

Konuşmayı,

Susmayı,

Sessizliği,

Sevmeyi,

Sevmemeyi.. evet sevmemeyi de bilmek gerek. Öyle paldır küldür sevmediklerimizin göz kapakları arasına eğer gece yarısı bir uykusuzluk hapsoluyorsa, insan sevmemeyi de bilmeli.

Gelmeyi,

Gitmeyi de bilmeli insan. Şimdi tüm bekleyenler belki kızacak bana fakat emin olun sevgili bekleyenler, bakın size sevgili diyorum gidenler geldiklerinde her şey iki katı oluyor. Korkular, kaygılar, tekrar gitme ihtimali, kabuslar, sevgi. İnsan gidenler geldiğinde yine gidecek korkusuyla sımsıkı sarılıyor. Her şey için kendini suçlayıp en çözümsüz şeylere dahi çözüm bularak sarılıyor.

Bu yüzden defolup gidenler için diyorum gitmeyi bilin. Kırmadan da gidilebilir. Ve edepli bir giden olun, bir daha dönmeyin. (Hepsi döner bu arada, halk arasında bu duruma sap döner keser döner at gibi giden it gibi döner sendromu denir) 

Şairin de dediği gibi küfrüm edebimi aştı bu gece.

Yukarda demek istediklerimin bağzılarını da sadece Nurgül anlayacak bunu da buraya yazayım..

Sonra insan neler bilmeli biliyor musunuz?

Uyumayı,

Uyanmayı,

Güne 'günaydın' demeyi,

Asaleti,

Zarafeti,

Nahifliği,

İnceliği ve bunun hem aptallık olmadığını hem de tamamen insanlığın en belirgin özelliklerinden biri olduğunu, 

Evinin önünü süpürmeyi,

Müzik dinlemeyi,

Şarkı söylemeyi,

İbadet etmeyi,

Ağlamayı,

Gülmeyi,

Boşvermeyi,

Boşunu vermeyi (bunu yazarken suratımda yarım bir tebessüm vardı. Çünkü boşvermek ve boşunu vermek arasında ince bir kırgınlık çizgisi vardır) 

Sonracıma neler bilinmeli? Yok mu artıran? Olmaz mı var var, bende neler var bugün.

İnsan bilmeli;

Sabretmeyi,

Tahammül etmeyi,

Vazgeçmeyi bunu çok iyi bilmeli, ama öyle böyle değil baya iyi bilmeli. Her sokak başında bir vazgeçme durağı olmalı. İnsan vazgeçmeyi bilmediğinde, kendinden geçiyor. Kendinden vazgeçenden de bahsetmek istemiyorum. 

Kıymet bilmeyi de bilmeli bu arada. Bu da önemli bilinmesi gerekenlerden. Çünkü kıymetini bilmediğimiz her şeyin yokluğuyla sınanırız. Bu şaşmaz bir kuraldır.

Affetmeyi ya affetmeyi bilmeli insan. N'olur herkese öğretilsin bu lütfen. Hepimi şu kelimenin önünde diz çöküp bir ömür öğrencisi olalım rica ediyorum. 

Çünkü biliyorum, insan hata yaptığında o hatasından ance affedildiğini bildiğinde dönebiliyor. Ve inanın affetmediğimiz her hata insanı eksiltiyor. Şimdi bize yapılan nasıl bizi eksiltebilir diyeceğiz. İnsan o hatanın yörüngesinden çıkmadıkça uykuları, iştahı, yaşam enerjisi çıtırdan kaçıyor. 'Lan ben bunu mu hak ettim?' İle 'beter olsun' arasında gidip gelmek şöyle dursun, hatayı yapan bizsek; affedilmek için şekilden şekile girip, konuyu habeş maymunu olarak kapatıyoruz.

Çok uzun cümle kurdum. Dönüp okumayacağım. Hatam varsa da uyarın, hatalarımdan utanacak değilim. Düzeltiriz..

Sakin başladığımız yazının, gazı nereden aldığını bilmeden saatte bilmem kaç km hızla değişik konulara evrilmesi beni de şok etmiyor değil. 

Fakat benim beynim böyle çalışıyor. 

Daldan dala atlarım.. ben de değişiğim.

Yazmayı da bilmeli insan bu arada. 

Çizmeyi de.. (bağzen altını ve bağzen yer yer sağnak bir şekilde üstünü) 

İnsan çok bilmeli. Az konuşmalı..

Haddini bilmeli mesela, kesin bilmeli. 

Büyükleriyle ve küçükleriyle cırlamadan konuşmayı.

Onu seven birini ayaklarının altında çiğnememesi gerektiğini iyi bilmeli. Muska niyetine boynunda taşımalı. Bu var ya insanı ölmeden cehennemin derelerinde yüzdürür..

Ve bilmeli insan kimse kimse için yaratılmadı.

Ve yine bilmeli kimsenin sonsuz bir sevgisi yok. Bağzı şeyler biticidir. 

Neyse başıma ağrı girdi yine yazarım bay

Neredeeen Nereye? Vay be..

 

Bir yerde okumuştum ‘ilk ders kırmamak, son ders kırılmamak’ diyordu. Okumadan önce kendime şiar edindiğim bir ilkeydi ‘kırılmamak’. Fakat çok acemiydim ve hem çok sevip hem de o sevdiklerime karşı kalbimi nasıl koruyacağımı bilmiyordum.

Hep daha fazla sevmeyi seçtim. Ben daha çok sevmeyi seçtikçe; kusurlar gözümde küçüldü, anlayışım çoğaldı, hoşgörüm arttı ve çok sevdiklerim hep daha acımasız bir şekilde geldi.

Pes etmedim. Edeceğimi, uslanacağımı da zannetmiyorum. Fakat kalbimi de bu süreçte koruyamadım. Melankoliyi, dramı sevmiyorum. Hem de hiç. Bu yüzden derin derin nefesler alıyorum sürekli. Çiçekleri suluyorum, kitap okuyorum, yazı yazıyorum. Yani bir şeyler arıyorum. Bulanlar arayanlardır biliyorum.

Ama bazen.. Mesela şimdi, bir anda nedense kalbim sızlamaya başlıyor. Burnum sızlıyor sonra..

Bugünlerde her şeyi çifter çifter yaşıyor gibiyim. Yok olmak istiyordum mesela, isteğim galiba dergah-ı İlahi’de kabul olmuş ki yok sayıldığım oluyor. Olsun diyorum, sessiz sakin yürürüz biter günlerimiz.

Ben insanın gücüne çok inanırım. İkna edilmedim, inandım buna. Yani bir insanın, ruhunun gücüne çok inanırım. Olmazları oldurabilecek bir güce sahip olduğumuzu bilirim, inanırım, savunurum, anlatırım.

Öyledir çünkü. Detay vermeyeceğim, fakat olur da detayları konuşmak isterseniz şimdilik adresim belli.

Bu arada, Medusa’yı ve kara kedileri de her zaman ve hep savunacağım. Çünkü sırf birilerinin saçma inançları yüzünden birilerinin lanetlenmesini, onların dışlanmasının ne demek olduğunu 25 yaşlarındayken çok iyi öğrendim. Öğrendiğime pişman olduğum bilgiler arasındadır bu da.

Hayır, öğrendim ne oldu? Sırat köprüsünden geçerken bana destek mi olacak? Hayır. Ee ne oldu da öğrendik, hiç. Yemin ederim o kadar boş bir şey ki.

Çifter çifter dedim ya yaşıyor gibiyim diye. Geçenlerdeydi, öyle bir geceydi ki bir anda 14 yıl öncesinde bir geceye döndüm. Her şey üstüme devrildi. Tozun dumanın içinde kaldım. Nurgül’e ve ablama yazdım. O gecenin benim için açılımı şuydu; bazı düşmanlar, kör makaslarla etimi kemiğimden ayırıyorlardı.

Ben her şeyi unutsam da o acıyı unutamıyorum.

Her şeyi de unutmuyorum bu arada, ne yazık ki 1,5 yaşını dahi hatırlayan bir hafızam var. Hiçbir şey öylesine, gelişi-güzel yaratılmamıştır felsefesine tutunarak onu da kabul ediyor ve unutamadığımız her şeyi de sevgiyle takas ederek yaşıyoruz.

Yemin ederim her şeyin üstesinden sadece bu şekilde geliyorum. Yoruluyorsam da bundan, tükeniyorsam da bundan.

Bu yol bizi nereye götürecek yemin ederim bilmiyorum.

Ben bilinmezliği hiç sevmem bu arada, hatta biraz blogla müsemma olsun şuraya çıtırdan bir itiraf bırakayım; geçenlerde bir defter yazmaya başladım. Deftere bilemiyorum diye başladım. Bilinmezlikle alakalı 5 satırdan sonra bu bilinmezlikleri ne kadar sevmediğimi anlatan 2 sayfa yazdım.

Ama ne kadar seviyorsan o kadar imtihanın oluyor ya işte tam tersi de öyle, ne kadar sevmiyorsan da o kadar sınanıyorsun onunla.

Neyi sevip neyi sevmediğine de dikkat etmeli insan.

Şu an nasılım? Bilmiyorum :)

Bu yılın en bilmeyen ödülünü bana versinler istiyorum. Bilmiyorum çünkü. Öyle hiçbir şeyin ortasında, bir bilinmezlikte, 14 yıl önce düştüğüm o çölde, yönsüz, yolsuz, pusulasız, ayakkabısız ve çaysız kalmış gibiyim.

Lan bari kalemlerimi verseydiler; çölü boyardık.

bay

Yeni Yayın..

 

3 aydır kurumuş bir zeytin dalına su veriyordu. Ümit bu ya ne dal kurudu ne yeşerdi. Hayat da biraz bağzen böyle işte..

Bir süredir çekildiğim kabuğumdan açtığım minik bir delikten dışarıyı izliyordum. Sonra 'derdin ne kızım, ne diye zaten bozuk olan gözlerinle minnacık yerlerden kocaman şeyleri görme arzusuna giriyorsun' dedim.

Mevsimidir, koklayın iğde çiçeklerini ve hanımelini. Ve o an kapatıp gözlerinizi en sevdiğiniz an’a gidin.

Bu sefer biraz farklı olsun istiyorum bu yazı fakat ben ne kadar farklıyım ki yazdığım ne kadar farklı olacak?

Ama istiyorum işte.

Çünkü bağzı şeyler var ya onları hiç anlatamıyorum mesela ve her yazımda bir şekilde o anlatamadıklarımdan bahsediyorum, o anki ruh halime bağlı olarak bir şeyler yazıyorum ve dönüp baktığımda 'bu ne içindi acaba' diye düşünüyorum. Bağzen buluyor bağzen 'ben ne yazdım burada, bunu mu demek istediniz' diyen google gibi 34 saat düşünüyorum.

O yüzden şimdi daldan budaktan, biraz ondan biraz bundan biraz Sarı çizmeli Mehmed Ağa’dan değil de başka şeylerden konuşalım.

Dün bir şey anladım. Hatta bunu o an okuduğum kitaba da yazdım. Evet, o an kitap okuyordum. Anlamama vesile olan şey de kitapta okuduklarımdı. Okurken de düşünebiliyor, yürürken sakız çiğneyebiliyoruz elhamdülillah.

Neyse işte dündü ve ben bir şey anladım. 

İnsan birini gerçekten sevdiğinde; onun tüm kusurlarına, kabalıklarına, hatta bağzen hadsizliklerini anlayabilecek bir düşünce geliştirebiliyor kendine. İnsan sevmeyegörsün, gerçekten normalde bir insanla ilişkisini kesmesine sebep olacak bir davranışı dahi, sevdiği bir insan yapınca pek tabii doğal karşılayabiliyor. Kırgınlıklarını içinde eritiyor ve hatta sevgisiyle doğru orantılı olarak hiç kızmayabiliyor bile.

Çok ilgimi çekti bu anladığım şey ve üzerinde daha fazla düşünmeye devam ettim. Ben düşündükçe zihnimdeki bağzı kapılar açıldı. Açıldıkça da rahatladım, feraha erdim. 'Evet, mesele bu kadarmış aslında' diyebildim.

Gerçekten doğruymuş; insan sevdiği kadar affedebiliyormuş ve sevdiği kadar anlayabiliyormuş. Şimdi buradan yola çıktım. Mesela 'insan sevmese kırılmaz' gibi bir söz var ya, o kendi içimde çürüdü. İnsan gerçekten sevince kırılmıyor. Kırgınlık çok ağır bir şey zaten sevgiyle aynı yerde olması pek mümkün değil.

Sevgi kocaman bir şey bir de.. 

Hastalıkları iyileştiren, karanlığını aydınlatan, çiçeklere su verdiren, ağız şapırdatmasını dahi örten, düştüğünde güldüreni gülerken ağlatan, insanı halden hale sokan bir şey nasıl olur da insanı daraltan bir yapıyla aynı kaba girer?

Kimse bu sözlerime katılmayabilir. Aslında bu meseleyi yazmak yerine konuşarak daha da iyi anlatabilirim kim bilir, konuşmam lazım birileriyle.

Kızlar gelseler ya da hepsine birden ben gidebilsem keşke..

Mesela Rıza geldi bugün, fakat konumuz asla bunlar değildi. Rıza, ateş ustası. Çok müthiş bir şey, ateşe yön verebiliyor. Avatar gibi, elementlere hükmediyor..

Ve bence sanırım günden güne benim fantastik filmlere olan inancım biraz sağlamlaşıyor. Detaylar detaylar.

Ve zeytine dönelim.

Kurudu mu yapısı mı bu bilmiyoruz. Fakat 3 aydır suluyordu.

Ve ben sakinleştim. Sanki sözler çoğalmış ama söz kalıpları da genişlemiş gibi taşası yok belli ki.

Sözlerime son veriyorum. Yine yazacağım biliyorum.

bay

Çabalı İyileşme Tamlaması..

Siz hiç Mihriban'ı dinleyerek ağladınız mı?

Ben ağladım..

Dündü (31. Mayıs) hem de.. 

Yere oturdum, huzu ve huşu içinde ağladım...

Lambada titreyen alevle üşüdüm. Aşkı kağıda yazmadım. Mesele aşk değildi çünkü, mesele Mihriban da değildi. Mesele lambada titreyen alevdi. Mesele sarı saçlar, bir gönle nasıl böyle bağlanırdı? Hem de deli bir gönle..

Aşkın elinden çektiklerimiz yeter..

Yeter artık yeter..

Mihriban bitince bitti mi ağlamak? Bitmedi..

Neşet Ertaş varken nasıl bitsindi? 

Bitmezdi.

Bitmedi.

Aşıklar şair olmasın arkadaş, aşıklar türkü de söylemesin. Ben evimde sessiz sakin otururken Gönül Dağ'ı beni niye dağlıyor? 

Ya Hu biz dünyaya azcık konuşmaya, biraz sevmeye, 3-5 satır kitap okumaya, hunharca müzik dinlemeye ve sınırsız çay içmeye gelmedik mi?

Bu çivi gibi, hançer gibi (keskin ve çiçekler gibi ince) yüreğimizi oyan, tarumar eden mevzular nerden icat oldu?

Gönül dağı ile de ağladım evet. Hem de eşlik ederek türküye. Ve ağladığım için çok da titredi sesim. Sesim titredi diye bir de ona ağladım..

Evet, Gönül dağı yağmur yağmur gözlerimde boran oldu. Aktı can özümden sel gizli gizli..

Bir tenha oturduğum odaydı fakat can cananı bulmadı. Dert, keder halının ortasında geldi beni buldu.. fakat sinemi yaraladı mı? 

Anamı bile ağlattı.. canıma okudu. Resmen cellat gibi..

Kimse kimsenin derdini bilmiyor, biliyorum. Anlattıklarımız sadece laf-u güzaf.. onu da biliyorum fakat ne yapalım onu bilmiyorum.

Mesela ben şu an içimde yine hücum eden bir sürü sesin, cümlenin, sözün önünde dizimi kırıp çay içiyorum. Zor vallahi çok zor. 

İnsanı uykusundan eden, gün daha başlamadan akşamı getiren, nereden geldiği belli olmayan bir kokunun rüzgarla burnunun direğini sızlatması çok zor. 

Şimdi derin bir nefes aldım bu cümleyi yazabilmek için; toprağa, ağaca, suya, yeşile, güneşe derdimi anlatmaya geldim. Çünkü iyileşmemiz lazım ve Allah biliyor iyileşmek için verdiğim çabayı..

Bağzen çok zor bağzı şeyler. Yemin ederim içim titriyor, elim titriyor ve konuşamıyorum. Kalsın bakalım içimizde nereye kadar kalmalıysa..

Fakat iyileşeceğiz. Allah'ım n'olur iyileşelim.. 

Bay

Kördüğüm Masalı..(Benimle alakası yoktur, sizinle alakası vardır)

Şimdi beni allak bullak eden, beynimi yakan bir masal anlatacağım size. Bir sonu yok başı da meçhul.

Ben ortasından bodoslama girdim mevzuya, siz de bana eşlik edin.

Sevgili bodoslama kardeşlerim, bir varmış bir yokmuş..

Çıtırdan röportaj etkisi hissedebilirsiniz.

Geçtiğimiz günlerdeydi. Ama ben hala çok geçemedim. Her şeyin üst üste gelmesi biraz yormuştu. Fakat hep dahası varmış bu hayatta hep fazlası onu biraz daha yakından görmüş oldum. Meğer bozuk gözlerim bağzı şeyleri görmeme konusunda da iş başındaymış. Acıyı, aşkı, kederi, sevinci; etten kemikten insan gibi gördüm öyle. 

Zordu.. 

Siz belki daha zorlarını da görmüşsünüzdür. Fakat benim artık sıkmaktan çenem ağrıyor. 

20 lerinde bir insan düşünün, herkese göre genç bir yaş dilimi. İnsan o yaşlarında her şeye daha başka bakıyor. O da öyleydi. 

Fakat sözleri yaşından fazlaydı.. 

Günlerdir aynı soruyu düşünüyorum. 1 haftada 1 yıl 2 ayda 20 yıl yaşlandım. Beni yaşlandıran sorular ve sözler değildi. Biraz kişisel biraz genel meseleler..

İşte o sözlerden biri şuydu; 'sevmeyi sevmiyorum' ne demek diye düşüneceğiz hep beraber. Fakat ben rıza kapsamında şöyle bir şey yaptım. Yazmasını istedim. Tam bir kağıt verdim. Acıyla baktı. Kağıdı bitirdiğinde bağzı yerlerde mürekkep akmıştı. 

İnsan yazarken de ağlar.. şüphesiz insan çok ağlayandır..

'Yoruldum.. onu sevmekten, geri dönmesini beklemekten, beni tekrar sever mi diye ümid etmekten, her gün yeni bir bahaneyle onu affetmekten, veda edememekten yoruldum.  

Onu sevmek istemiyorum. Onu çok seviyorum. Fakat onu sevmekten nefret ediyorum. Keşke elimde olsa, elimde olsa ilk gördüğüm güne gitsem, hiç görmesem. Hiç tanımasam, varlığından hiç haberim olmasa. Ömrüm ondan habersiz geçseydi keşke. 

Her şeyin bambaşka olmasını dilerdim. İmkanım olsa bu kalbi yerinden sökerim.. 

Onu özlemekten, düşünmekten, acaba hangi köşeden dönecek diye düşüncelere dalmaktan yoruldum. Ben ondan ve içinde o olan her şeyden yoruldum.'

Normal şartlarda kimse 21 yy. da acıdan ölmez, geçer derdim. Hala acının insanı öldürdüğünü düşünmüyorum. Fakat bu düşüncem 3 ay öncesindeki kadar sağlam değil. Acı öldürebilir. 

Ve insan birini bu kadar çok sevince gerçekten tükenir. Yusuf ile Züleyha geldi aklıma.. 

Zamanında çok boş yapmışım. Bir insan bir gömleği, gömleğin düğmesini dahi nasıl sever diyordum.. halt etmişim. Gömleğini sevmeyen kafirdir artık..

İddialı cümleler fakat ben gördüm. Aşkın ruh ve bedenini gördüm. Siz de emin olun var..

Giderken 'bana dua et. Allah ya beni alsın ya bu sevgiyi benden alsın' dedi..

Gittikten sonra bağıra bağıra ağlamak istedim. Yapamadım. 

Şimdi hep beraber el ele verelim ve dua edelim. Allah bu kalbe merhamet etsin ve bu sevgiyi onun gönlünden alsın..

Amin

Yazı mı Yazgı mı? Bence Karar..

 

Nasılsa orada diye umursamadığınız, ne yaparsam yapayım anlar diye önemsemediğiniz ne varsa hepsinden af dileyeceksiniz.

Önünde diz çöküp yalvaracaksınız kaybedilen iyi niyetlerin. Çünkü ellerinizle bozuk para gibi siz harcadınız. Harcarken de hiç korkmadınız.

Yalvaracaksınız; görmezden geldiğiniz her şeyden, çölde bir damla suya muhtaç kalmak gibi yalvaracaksınız ‘bir yudum’ diye.

Fakat o gün orada ilk ben olmayacağım. Ve hatta en sonda ben olmayacağım

İçimde darmadağın bir Sema taşıyorum.

Bana neden bunu yaptınız?

Bu sefer hiç örtmeyeceğim hiçbir şeyi, elime aldım taşları atacağım herkesin camına sonra da oturup kaldırımda dışarı çıksınlar diye bekleyeceğim..

Beni bu hale getiren herkes başarısını kutlasın. Artık ne yaparsanız yapın yanınızda değilim. Tebrikler. Sizin beni koyduğunuz yerden kendi rızamla gidiyorum. 

Üzgün, kırgın değilim. Siz de çok dert etmezsiniz. Bugüne kadar en çok hep kendini düşünmüş insanlar; kendilerinden daha çok düşünen birini kaybettikten sonra eksilmezler. Şimdi bu cümleyi anlamadığınızı varsayıyor ve size açıklıyorum, yani; bir insan sizi sizden hep daha fazla düşünmüştür, kendi canının, kendi acısının, kendi yarasının, kendi başarısının önüne koymuştur. Sizi avuçlarında, ellerinde, gözlerinde gönlünde hep kendinden üste taşımıştır. Heh işte onu kaybetmek sizi eksiltmez (!)

Neden mi? Çünkü siz hep buna kendinizi layık görmüşsünüzdür. Yaptığınız şımarıklıkları şimdi hangi kefeye koyarsanız koyun. Ben sizi sevmekten vazgeçiyorum.

Hem de Sezen Aksu dinleyerek.

Hayatınıza kaldığınız yerden devam edin. Nasılsa başka Sema'lar vardır dünya üzerinde. Ama ben artık sizler için yokum. Puff oldum.

Ben artık yoğum.

Neden diye sormak istiyorum aslında. Yaşamak zaten başlı başına zorken, neden hayatı bize kolaylaştıran insanları ayaklarımız altında eziyorsunuz?

Size diyorum size, sağa sola bakmayın. Sizsiniz muhatabım.

Ben sizin yüzünüzden en sevdiğimin huzurunda elimi yere vura vura isyan ettim, nasıl bir dağ yıkıldı, nasıl bir volkan patladı biliyor musunuz?

Beni bilen bilir, bilmeyenlere de söyleyeyim; bitiş noktam var.

Bittiği yerden yeniden yeşerecek olanlar da var.

Bu yazıya çok sinirle başladım. Şu an sakinim fakat affetmiyorum. Bağışlayarak uğurlamıyorum sizleri hayatımdan.

Yolunuz yoluma düşmesin bir daha. Çünkü ben sizin sadece nasıl olduğumu bir kere dahi merak etmediğiniz gecelerde ayağımdaki dikenleri ağlaya ağlaya temizliyordum.

Yalnızlık benim gömleğim ve artık hiçbirinizi istemiyorum.

Size olan varlığıma nasuh tövbesi ediyorum.

Hepinizi hak ettiğiniz gibi uğurluyorum.

He ben ne yaparım bu saatten sonra, bilmiyorum. İsyan eder miyim? Ağlar mıyım? Bilmiyorum. Anka kuşu değilim küllerimden doğayım fakat atlatırım. Neleri atlatmadım ki?

Sizin bilmediğiniz çok geceler geçirdim ben canım burnumdaydı. O gecelerden daha zor değil sizin hayatımdaki varlığınıza veda etmek. Hiçbir bugün dünden zor değil. İnsan doğası bu çünkü. Yarına da ümit ederiz.

Yazı mı yazgı mı bilmiyordum. Kim ne anlamak isterse o olsun. Ve eminim bu bloğun en keskin, en sert, en kalbimden uzak yazısı da bu olacak.

Veda vakti geldi.

Ben gidiyorum. Gelmek için de değil üstelik. Siz de ne yaparsanız yapın.

Bay.

 

Toplanın Deliriyoruz..

 

Hadi yazalım bakalım, çünkü bu yazıya bizden daha çok ihtiyacı olanlar var biliyoruz. Biz kaç kişiyiz, elbet ona da geleceğiz fakat önce içimizdeki söz hücumundan bir kurtulalım.

Bu yazıyı sevilmek için çaba gösterenlere, hiçbir kelime açıklama yapılmadan terk edilenlere, geceleri uyumak için yalvaran fakat kimsenin bilmediği yaraların sızısından uyuyamayanlara, hakkında dedikodu yapılanlara (ki bu biraz şerefsizliktir), gelişlerin gidişlerden daha çok açtığı yaralara, kaldırımın köşesinde dünyayı güzelleştireceğine inanarak açan çiçeğe, Melike Şahin’in konserde Durma Yürüsene şarkısını söylediği an boğazında oluşan düğümlerden titreyen sesine, ağlayamadığı için kahkaha atanlara, derdini sudan başka anlatacak kimsesi olmayanlara ithaf ediyorum.

Hiçbir derdinize değmeyecek belki. Ama olsun, en azından sizleri de gören birileri var buralarda.

Kim süpürüyor sokaktaki yaprakları? Ne alaka diyor beynim içindeki ses, zaten Veronika Ölmek İstiyor, derken Paulo Coelho da aslında yaşamanın ne kadar kıymetli olduğunu anlatmak istiyormuş..

Peki sormak istiyorum, mesela bu duygu nasıl merak ediyorum; bağzıları var tercih edilenler ve bağzıları ise hep daha çok sevip, hep daha çok fedakarlık yapan ve tıpkı yapraklar gibi süpürülen fakat konumuz şu tercihler, neye göre belirleniyor bu? Yani tam olarak ne olması gerekiyor, bir tarifi bir tabiri ne bileyim bir reçetesi var mı bunların?

Ben büyümemeliydim. Gerçekten beni büyümeyeceğim diye ağlayarak kendimi kilitlediğim banyoda bıraksaydınız ne kaybederdiniz? Biliyordum işte bir gün bütün bunları yaşayacağımı.

Çünkü sizin bilmediğiniz bir sürü şey oluyor. Ve ben kimsenin bilmediği yerlerde yere düşen yaprağın sızısına kadar yüreğimde taşıyorum.

Vallahi söz de kendinden düşüyor, yazı da kendi kendini yazıyor gibi. Beynimin içindeki ses zira sen bunları mı diyecektin Sema diyor? Hele bakalım belki birkaç yerde demek istediklerime de sıra gelir.

Bu arada ben Sema. Ve dün 2300 kişiyi hesabımdan sildim. Omuzlarımdaki çanta da dahil olmak üzere her şeyi çıkardım attım. 2 tane ayrı bardakta aynı çayı içtim. Kaç tane fotoğrafımı arşivledim ki her birinin anısı vardı.

Kafamda bir dünya kurdum, içinde bulunduğum dünyadan bugün defoldum. Müzik dinlemeye bayılırım ve delirmeme son 3 kaldı diyebilirim.

Bana ne mi oldu? O ithaf ettiklerimin hepsinin sesini duyuyorum. Siz hiç gerçekten hiç mi duymadınız? Acı çeken bir insanın etrafa acıyla bakışına hiç mi şahit olmadınız?

Az önce Hüsna bir mesaj attı delirmemiz gerekiyormuş. Ben duydum ve itaat ettim, siz de şahit olun. Haydi deliriyoruz.

Şimdi ne diyeceğimi de şaşırdım.

Bağzı insanlar var, ne yaparlarsa yapsınlar kimse tarafından görülmüyorlar. Arkadaşlar, seviyorsanız adam gibi sevin lan. Kimse sizin keyfinizi bekleyecek değil. Çabasız da sevilebilir insan. Ve sırf sevme şeklini seviyorsunuz diye bir insanı niye kendi ayaklarınızın altına alıyorsunuz. Şimdi yaktım çıranızı; bu kalbin bir makamı vardır, bilmiyorsanız söyleyeyim. Kalp Allah’ın haremidir, kalp Kâbe’dir; onu yıkmak, kırmak Allah’a savaş açmaktır. Şimdi sizi o kalple seven, Allah’ın evinde ağırlayan bir insanın kalbini tam olarak neye güvenerek ayağınızın altına alıyorsunuz? Size kalp kâfiri desek kim bizi suçlayabilir?

Bizin kim olduğunu söylerim belki kime ne?

Neyse yine içimdekilerle dışımdakilerde bir senkron sorunu oldu. Allah bizden razı olsun. Bay