Depresyonumsularım ve Çözümsüzlükleri..

 

Merhaba,

Ben birkaç kere depresyona girdim. Ve hepsinden biraz yaralanarak çıktım.

Şimdi canımın içi Songül Can’ım’ın isteği üzerine bir deneme yazıp dergilere göndermek istiyorum. Fakat bir grup kadının aşırı yüksek sesle ve hepsinin aynı anda konuşması neticesinde, içimdeki sessizlik bölünüyor.

Karışık zihnimi seviyorum ama zahiren karışık ve kalabalık bana göre değil.

Anlamadığım ve daha fazla üzerinde yorum yapmayacağım, merak ettiğim bir şey var; hepsi aynı anda, üstelik bağırarak konuşarak nasıl anlaşıyorlar?

Birkaç zamandır depresyonlarımı düşünüyorum. Sanırım içinde bulunduğum hal ile ilgili; evet, biraz depresyondayım.

Daha önce birkaç kere daha girmiştim.

O kadar sessiz girmiştim ki, kimse fark etmemişti. Zayıflık değil, fakat gözyaşımı dahi kimse görmedi. Ama şimdi öyle değil.

Olur olmadık anlarda, saçma sapan şeylere ağlayabiliyorum.

Bundan yaklaşık 11-12 yıl önceydi. İlk depresyonum değildi. Ama oldukça etkili bir depresyondu. Ruhumdaki acıyı bedenimde hissedebiliyordum.

İnsan depresyona girince de yatak-döşek yatabiliyor.

Yüksek ateş, kısılan sesim, nefes darlığı..

10 gün bu hal artarak ve yer yer eksilerek devam etmişti. Sonra işime tekrar döndüm..

Hiç es vermeden, neredeyse hiç paydos etmeden, gece-gündüz demeden deli gibi çalıştım.

O kadar az uyuyordum ki, dinlenmeye asla fırsatım yoktu.. Kirpiklerim dökülmüştü.

Ama depresyonun D’si dahi kalmamıştı. İnanılmaz bir güç ve enerjiyle, her sabah en geç 6.00 da uyanıyor; gece 2.00 gibi eve dönüyordum.

Sonra pat diye çıkmışım o depresyondan. Anlamadım, puff uçtu her şey..

Yıllar geçti, aynı yerden bir daha yaralandım. İmtihanım bitmemiş galiba, bu sefer de çok çalıştım ama çalışmak artık tek başına kesmiyordu.

Bu sefer deli gibi kitap okumaya başladım.

Hiç durmadan saatlerce, günlerce okudum..

Ben öyle düz okuma yapmıyorum. Altını çize çize, içine not ala ala, kitaplarla konuşa konuşa..

Yerimden kalkmadan bir günde 2-3 kitap bitirdiğim oldu..

Sonra yine puff, her şey uçmuş.

Çok keyifli bir puff’tu..

Ama şimdi o da yetmiyor.  Kanıksadım mı bilmiyorum.

Hani antibiyotiğe karşı vücut bağışıklık kazanıyor ya, ruhumdaki iltihaplara karşı sürdüğüm merhemler yetmiyor sanırım.

Acı çekmiyorum.

Başım ağrımıyor, midem bazen bulansa da genel halim stabil.

Ama tahammülüm az, kimseyi göresi gözüm yok.

Ama çok susmak istiyorum, az konuşmak..

Acının reklamı olmaz, ama neden göstermiyoruz diye yok sayıyorlar? Neden gülüşümüzün altında aslında pamuk ipliğine bağladığımız neşemizi görmüyorlar da, gülüşümüzün bastonunu elinden alıyorlar?

Evet, itiraf ediyorum; son zamanlardaki gülümsemelerim neşe ve mutluluktan değil, sakatlandı..

Çok mu dramatik oldu ya? Şu an çok da kötü değilim gibi.

Kadınlar gitse de denememi yazsam.

Merak ettiğim bir şey daha var, bu filmlerdeki süper kahraman’lar napıyorlar acaba?

Canım sıkıldı, gidip çay’a akrostiş yazayım bari..

Unutmadan, mirkertler de sevdiklerini başkasıyla görürlerse üzüntüden ölebilirlermiş.