Üçüncü Şahısların Hikayesi.. ( İki Ayrı 'O')

 

Hayatları boyunca 1 olamayan, iki ayrı O’nun hikâyesi diyebiliriz belki. Ama; ben, sen, biz ya da siz değil, en çok hiçbir zaman bir cümlede onlar olamayan iki ayrı üçüncü şahıslar.. (zor bir cümle olmuş, tekrar okuyunca anladım)

Doğru anlatabildim mi bilmiyorum, hiçbir zaman bir bütün olmayan iki ayrı insan işte.

Sahi, insan hiç birlikte bir bütünün iki parçası olabilir mi? Yani gerçekten bir insanı severken, onu diğer yarımız gibi hakikatle görebilir miyiz?

Gerçekçi olmak gerekirse sanmıyorum..

Eğer iki insan, ayrı ayrı iki insan; bir elmanın iki yarısı gibi olsa mesela, bir yarım diğer yarımı daha çok ya da daha az sevebilir mi?  

Mesela biz insanlar birbirimizin kusurunu çok çabuk görürüz. En çok yanımızdakilerin, en çok sevdiklerimizin kusurlarına bakarız, diğer yarımız gibi gördüğümüzü iddia ettiğimiz birinin kusurlarını görürken de aynı maharete sahibizdir.

O halde biz üç kâğıtçı mıyız? Biz diğer yarımızı hatalarla mı var ediyoruz?

Bu başka konu, bilahare biraz daha üzerinde düşünerek belki bir gün ( bir hafta sonra da olabilir, bir ay ya da bir yıl sonra) üzerine bir şeyler yazarım..

Ya da sevdiğim biri ile bu hususta konuşabiliriz bilmiyorum.

Dün gece içime bir sıkıntı girdi, ama nasıl bir sıkıntı. Benimle alakası yok. Uyumak istemediğimi ama deli gibi de uykumun geldiğini fark ettiğim bir vakitti.

Benimle alakalı hiçbir şey yokken, aklımı kurcalayan iki üçüncü tekil şahısların nasıl birbirlerinden bu kadar ayrı ama birbirlerinin bu kadar aynı olduklarını düşündüm durdum..

İnsan ömründe kaç kere geç kalır?

İnsan nelere geç kalır ya da?

Geç ne demek?

Zeyneb mesela bir kere uçağı kaçırmıştı. Uçak Zeyneb’i almadan gitmişti. Bu geç kalmak mı? Onca çabasına rağmen yetişememiş olması geç kalmak mı? Uçağa da yazıklar olsun, kız o kadar koşmuştu.

Neyse konu bu değil bir an aklıma geldi işte.

Peki, insanın en büyük geride kalışı kaç kere olur? Ya da insan yetişmek istediğinde ne yapmalıdır?

Birbirini seven insanların sevgilerini bahanelere feda etmelerine kızıyorum. Bu iki üçüncü şahıslar da pekaala birbirlerine karşı bir şey hissedip, saçma sapan bahanelerle birbirlerine bağıra bağıra geç kaldılar..

Eğer bu geç kalmaksa..

Off ne kadar karışık karışık bir yazı yazdım Allah affetsin.

Ama anlaşılan bu olay, bu iki kişinin bahaneler uğruna birbirlerinden kopmaları ya da hiç bağlanamamaları beni bir parça etkilemiş, garip rüyalar gördüm.

Peki, hikâye nerede? Hala başlamayan hikâyem nerde?

Bütün hepsi bu kadar işte.

Bir konuyu öyküleştirme hususunda galiba çok iyi değilim. Ya da cümlelerin ucunu açık bırakmayı, sadece bir konu üzerine düşünmeyi, düşündürmeyi seviyor da olabilirim.

Belki bu da benim serseri serbest stilimdir.

Bir ara da unutmadan, ‘Nasıl Hüseyin Rahmi Gürpınar’a Dönüştüm?’ adlı yazımı içinde sıfır bilgi ile yazmayı düşünüyorum.

Dostum, magazinsel bilgiler kimseye bir şey kazandırmaz :)

Bu arada ‘André Rieu’ adlı sanatçının ‘Love theme from Romeo and Juliet’ isminde klasik bir eseri var. Çok güzel, dinlemek isteyen olursa buraya bırakayım.

Ama ben orijinali değil de, ‘Love Theme from Romeo and Juliet - Joslin - Henri Mancini, Nino Rota’ şeklinde arattığınızda çıkan versiyonu dinliyorum. Dipnot olsun.

Hoşça ve dostça kalınız..