İnsan Kendinden Büyük Cümleler De Kurar..

Bir insanın yüzünü sevmek günah mıdır? 

Ya da mesela ellerini? 

Gülüşünü ( bu yüzü sevmekten farklı bir şey)

Duruşunu,

Sıcaklığını,

Sesini..

Günah mıdır bunları sevmek? Ya da gerçekten o insandaki hakikati görmeyi perdeler mi?

Biliyorum bu soruların genelleme yapılarak bulunamaz cevabı..

İnsan bir sebebe bağlı kalarak da sevmiyor zaten, ama hakikatini sevdiğin birinin her şeyi ayrı geliyor biliyorum.

Sanki milyarlarca insandan bir insanı ayıran, bir kalbe koyan, onun adımlarını, mimik ve jestlerini ezberleten o irade; bir kalbe bu sevgiyi üflüyor gibi..

Bir sevgi bir kalbe ilahi bir nefes gibi giriyor sanki..

Ya da bana göre öyle. Ama öyle olmasa kalpte işi ne? 

Oldum olası bazı şeylerin esnetilemez kurallarla kaim olduğuna inanmışımdır. Mesela bir kimliğe sahip bir insan o kimlikle bilinir ve istediği kadar maske taksın hakikati o kimlikte gizlidir.

Hatta somutlaştırayım belki biraz da sivrileyim, (bilmem bu cesaret akşamın bu vaktinde nereden peyda oldu..)

Örneğin, Müslüman bir kadın diyelim; belirli sınırlar dahilinde istediğini giyebilir. Yani saçının bir kısmını önden, arkadan açamaz.. gibi..

Sevgi de böyle. Hakiki bir sevgi kalbe girdiyse, o Allah'ın Hz. Musa'ya 'beni göremezsin' demesi gibidir. 

Hz. Musa'da çok sevdiğim bir peygamberdir. Ama konumuz bu değil..

Yani bir yüzü sevmek zaten onda Hakk'ın cemalini görmekse sevmektir.

Bir ses, seslendiğinde eğer içinde Allah'ın sesini duyabiliyorsan milyarlarca insanın sesinden farklıdır.

Çünkü her insana Allah kendi diliyle seslenir.

Onun kulağının işitebileceği sese tecelli eder.

Bir gülüş, bir bakış, bir gözyaşı sadece sevene özel bir lütuftur. 

O hakikati sevilen hiç idrak edemez sanki. Bana öyle geliyor. Şairler bu konuda ne der yahut alimler bilmem. 

Ben bir kendimi bilirim, kendimde bugünlerde dünyanın kıyısına oturmuş, ayaklarımı dünyadan sarkıtmış ve yıldızlara bakıyor gibi bir ruh halindeyim. 

Evet, ne diyorduk? 

Heh sevmek.. 

şekli olur mu bilmem, ama Allah bana birinin sesiyle sesleniyormuş gibi hissettiğimde bu hissin de uzayda yok olmasını istemem..

Bu konu sanki kalbimde bir yara gibi. 

Şu an hissediyorum dokunsam kanayacak gibi tövbe estağfirullah.. 

Gidip çay alıp konuyu kendimle biraz daha tartışayım.

Bir de bakayım bu ayaklarımı sallarken dünyadan aşağıya, acaba rüya görmek mümkün mü?