Mektubumu Yırttım..

En son mektubumu 18 eylül 2016 da saat 23.28 de yırttım.. Hemen ardından bir defterimin arkasına hislerimi anlatan bir paragraf yazdım.

2018 eylülündeyiz.. Hatta bitmek üzere eylül..

Ve ben yine mektup yazmak için oturdum. Ve vazgeçtim..

Ölmüş bir gencin şarkısını dinlerken, hava yine kapalı, boğuk ve karanlık gökyüzü. Bugün mevsimlerin geçmesini çocukken karşıladığım gibi karşılamadığımı fark ettim.

Zaman ilerlediği için mevsimler değişiyormuş. O halde neden insanlar sürekli bir mevsimin arzusunda onun gelişini bekliyor ki?

Öğlen annemi gördüm. Ne kadar güzel dedim içimden. Yanımda durduğu her saniye için kendime değer kattım. Bir kez daha o bana bakarken kıymetlendim.

Ama mektubumu yırttım.

Batıl inançlarım vardır bir miktar. Ya da söylenen bazı şeylere tutunmak hep hoşuma gitmiştir diyelim. Biraz arabesk biraz ironi tutkusu.

Mesela eğer bitmişse yakarmışsın, ama bitmemiş bir şeyler varsa kül olmasına kıyamazmışsın. O an bunu düşünerek yırtmadım mektubumu. Ama yaktıklarımdan biliyorum. Sadece ateş var hatırladığım.

Çok güzel bir ateş..

Tutuşunca kağıt ne kül kalıyor ne duman..

Yok oluyor..

Bitmesi de böyle işte..

Ama yırtınca.. Mesela yırttığın parçaları avuç içinde sımsıkı tutarken..

Mesela o sımsıkı tuttuğun parçalardan biri ama yazarken en çok zorlandığın, en çok canını acıtan kısmı bir anda elinden kayıp düşünce ve gözün o acıya değince..

Olmuyor işte..

Yeniden yaşıyorsun. Yazdıklarını değil yırttıklarını. Parça parça olmayı.

O gün yırttığım mektubu sana yazmıştım. Bugün yine sana yazmak için oturdum. Ama bir paragraf yazıp, sadece senin anlamanı dilediğim bir paragraf yazıp kalktım.

Sonra sildim yazdıklarımı.

Sonra işte..

Oturduğum masa da ölmüş bir gencin yazıp bestelediği bir şarkıyı dinlerken, sana yazma isteği tümüyle içimde kaldı.

Bir gün öleceğim. Sen de öyle. Ve herkes. İçimdekiler hep orada kalacak. İçimdeki halleriyle.

Ama öncesinde mesela 40 yaşıma yahut 49.5 yaşıma geldiğimde yine her şey 21 yaşımdaki haliyle kaldığında..

Biliyorum yine bir kağıt alıp elime mektup yazamayacağım sana..

Sözlerimi bitirirken bu sözlere kulak ver:

“Bahsetme kimselere, yaramızda kalsın..”