Sevgili Günlük..

Sevgili günlük,

Ben daha önce çok yazdım sana. Sonra hep yırttım attım. Yırtıp atınca yaşadıklarım silinmedi. Hep aklımdaydılar..

Aklımdakileri yırtıp atamadım.

Aklımdakilerden çıkamadım.

Aklımdakiler aklımda kaldı. Bazıları ruhuma işlendi, bazıları gönlümde derinleşti bazıları boğazımda düğümlendi.

Her biri zamanla kendine bir edindi. Sonra ben bende fazlalık oldum sevgili günlük. Sonra kendimden taştım, kendimden kaçtım.

Sonra kendimle kayboldum sevgili günlüğüm.

Sahi neredesin? Dışın ne renk oldu senin?

Her zaman siyaha olan tutkum seni siyah kaplı bir defter mi yaptı? En son pembeydin. Ne alaka diyorum ama sayfaları çok güzeldi pembenin.

Yırtıp atmadım, yırtamadım atamadım. Ama unuttum.

Ne ilginç. Yırttıklarımı hala dün gibi hatırlarken, yazdıklarımı unuttum. Bir bir hislerini kaybettiler. Bir bir kaybolup gittiler. Sırra kadem bastılar.

Sonra şair şöyle dedi: “ birçok giden, memnun ki yerinden, çok seneler geçti dönen yok seferinden”

Yazmakla unutmanın bir bağlantısı yok aslında. Şairle de benim günlüklerimin bir alakası yok.

Sevgili günlük,

Sana bir şiir yazmak istiyorum. Öyle bir şiir ki içinde 7 yılı saklasın. Mesela dünü anlatsın. Anlatsın ve o şiir olsun. O şiiri herkes okusun.

Dünü anlatsın. Ben dünde yaşayım. Her şey dün olsun.

Dün ne güzel bir gündü. Rüya gibi..

Dün 11 iydi ayın. Ne güzel bir 11 di.

11 in şiiri olsun sevgili günlük. Yırtıp atmadan ve aklımdan çıkarmadan bir 7 yıllık 11 olsun.

Ben tekrar yazacağım. O zamana kadar saklımda kal..

Hoşça kal