Karışık ..

‘Bir gün durup dururken, ortada hiçbir şey yokken pat diye biri ölüyor.

Nedenini bilmiyorum.. ama pat diye niye ölünür ki?

Sonra insan yaşamak ve ölmek arasında sıkışıp kalıyor. Tuhaf alınganlıkları oluyor. Hiç hissetmediği şeyleri hissetmeye başlıyor. Hiç yaşamadığı pişmanlıkları yaşıyor ya da hiç özlemediği şeyleri özlüyor.

Bir günden biraz önceydi..

Gece olunca üzerime bir ağırlık da çöküyordu. Kalbim sıkışıyor, sanki göğüs kafesimden çıkmak istiyor gibi bir baskı oluyordu..

Hiç yapmadığım şeyleri yapmak istedim.

Uzun zamandır konuşmadığım biriyle, konuşmak istedim..

Bu istek bir taarruz şeklindeydi, sanki işgal ediliyordum.

Şu an kalbim öyle bir baskı altındaki, anlatabilmek ne güçleşti benim için. Oysa daha bu öğlen Zeyneb’e ifade ederken içimdekileri zorlanmadığımdan söz ediyordum.

Neyse..

O baskıyı ruhumda hissettiğimi anladığımda Zeyneb’e ve Fatıma’ya mesaj attım. İkisinin de ortak kanaati bu konuşmanın elime hiçbir şey geçirmeyeceğiydi.

Fatıma kendime neden bunu istediğimi sormamı, kendi gerçeklerimle yüzleşmemi söyledi.

Zeyneb ise bu isteğe beni neyin ittiğini bulmamı yazdı. Ve ‘şimdi uyu, yarın detaylı konuşalım..’ dedi..

Derken ertesi gün oldu, bloğuma yazarsam normale dönerim diye düşündüm, geçtim monitörün karşısına sayfayı açtım ve hiçbir şey yazamadım. Bu durum bu şekilde 2 hafta sürdü (yazamama hali).

Bu süreçte hemen hemen her gün bloğuma girip, arşivlediğim yazıları okudum. Hala onları gün yüzüne çıkarmak istemediğimi fark ettim. Bazılarını okurken çok sıkıldım.

Evet, şu an yaklaşık yarım saattir yazıyorum.

Ve içimdeki o düğüm çözülmedi ama sıkıntım azaldı..

Bugün hemen hemen bütün detaylarını hatırladığım bir rüya gördüm..

Evet ya evet, kafam karman çorman ve hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. Şu an o baskıyla falan alakalı da değil bu..

İnsan ağlamak istediğinde ağlayabilmeli.

Tıpkı gülmek istediğinde gülmeli gibi.

Saçmalıyorum. Daha fazla yazamayacağım.’ Demişim dördüncü ayın yirmi sekizinde..

Ne garip, o gün yapmadığım ve yaptıklarım için bugün hiçbir şey hissetmiyorum.

Birkaç gün evvel kitaplarımı topluyordum ve defterlerimi de. Atmam gereken kâğıtlar ve anılar vardı. İnsan anılarını atabiliyormuş. Atınca unutuluyor mu? Evet, unutuluyormuş..

Günlük olarak başladığım, hatıra defterine dönüştürdüğüm, anketler yaptığım, maniler-şiirler yazdığım ve sonunda matematik problemlerini not ettiğim bir defter buldum. Benim defterim ve ne çok şey anlatıyor dedim. 20 yıl öncesine ait bir defter. Yaşadığım her şeyden habersiz.

Yazmayı hep sevmişim.

Hala o defterdeki duyguları yaşadığım yönlerim var. ‘Demek ki’ dedim ‘çok da ölmemiş çocukluğun.’

Sonra sustum, derin derin sustum.

Çocukluğuma geri dönmeyi istemiyorum. Çocukluğunu çok seven biri olarak diyorum bunu. Bu geçen 20 yılı bir daha yaşamak ister miyim, sanmıyorum.

 Yorgunum.

Ne yapsam, arşivimdeki yazıları tarihleriyle yeniden mi yayınlasam? Yoksa kabuğuma çekilip, unumu eleyip, eleğimi duvarıma mı assam?