Özleme Krizi..

 

Ne kadar çok konuşuyorsam o kadar çok susma isteği oldu bu aralar. Sanki sözleri içimde bir yerde stokluyorum, kullanmam gerektiği zaman kullanacakmışım gibi.

Kitaplarıma, telefonuma, defterlerime ya da bazen bulduğum bir kâğıda yazıyorum.

Sırf o yazma isteğimi bastırmak için..

Normalde krizlerim yoktur, hayatım boyunca hiç çikolata yahut tatlı krizine girdiğimi hatırlamam.

Ama nasıl yazasım var anlatamam..

Bu duyguyu geçenlerde bir daha hissettim. O daha şiddetliydi. Hemen kitap okumaya başladım. Ama ne çare?

Çoğaldıkça çoğaldı.

Zeyneb benden usandı.

Oldum olası özlem duygusunu sevmekten daha derin bulmuşumdur..

Ve Allah’ım o nasıl özlemekti? İçim beni terk etmiş gibi, sanki ayakları vardı koşuyordu.

Keşke kanatları olsaydı, o zaman uçardı.. Ama yok işte..

Hayatım boyunca kimseyi özlemedim demiyorum, özledim. Ama özlerken krize girdiğimi hiç hatırlamıyorum.

Özleme krizi.

Ve elimden hiçbir şey gelmeyişi..

Zeyneb’i darlama..

Kitap okuma..

Yürüyüş..

Dua ve kapanış..

Kontrolsüz bir duyguydu ve çok güçlü geldi. Bir an bütün varlığım istila edilmiş gibi hissettim.

Hoş bir duyguydu tabi. Kontrol ederken gösterdiğim çaba bence günahlarıma kefaret olmuştur. Çünkü ciddi bir çaba ve mücadele içerisindeydim..

Yürüyüş yaptığım o sırada, bir kuş gördüm kanatlarının orasında yuvarlak bir delik vardı. Öyle üzüldüm ki..

Birkaç gün evvel, hava bulutluyken beni gökyüzünün varlığına inandırmaya çalışır gibi uçan kuşlardan biriydi bu.

Evet, beni ikna etmeye çalışıyorlardı.

Bulutlar dağıldığında, hava açıldığında gökyüzünü hep beraber görebilecektik. Ama onlar bana ‘umudunu kaybetme Sema, bak gökyüzü var, olmasa bu kanat çırpmanın ne manası olur ki?’ dediklerini dahi duydum..

Zaten kuşların beni ikna etmesi zor olmadığı için o an orada inandım, içime umudu doldurup yola devam ettim..

Ama biri içlerinden birinin kanatlarını kırmak istemişti.. Nasıl bu kadar kötü olunur ki? Bu nasıl bir tür kötülük..

Gözlerim doldu, o zaman da dolmuştu..

Ardından bir kedi gördüm, topallıyordu.. Ne kadar dil döktüysem yanaşmadı. Dokunmama, konuşmama izin vermedi.

Peki neden? Ona bu kötülük neden yapılmıştı?

Yine kalbim hüzünle doldu.

Ve ardından özlem biraz daha hücum ediyor..

Birini özlemek çok güzel Allah’ım, bu duyguyu kalbime koyduğun için teşekkür ederim. Ama kuşların kanatları kırılmasın..

Ama kedilerin koşma istekleri elinden alınmasın..

Sokaklarda insanlar uyumasın. Her insanın birbirine tebessüm ettiği, sıcak bir yuvası olsun..

Dünya ama değil mi? Dinlenmek için değil mi?

Ee dünya dinlenmek için değilse, Allah bazılarını neden yarattı? Cennet gibi bazıları.. (bence en güzel dinlenme yeri cennet-burada güldüm)

Neyse işte hakim olamadım yine içimdekilere..

Olsun..

Herkese benden Bijan Bijani’den  Navaii gelsin.. Güzel parçadır.

Hoşça ve dostça kalın..