Işıkları Açalım :)

Az önce bir test çözdüm. Uzun yıllardır canım sıkıldığında, strese girdiğimde mantıksız birçok test çözerim. Moralim bozukken düşünmeyi, algılamaya çalışmayı sevmem.

O an düşünmek beni daha sinir ediyor çünkü. Sakinleştikten sonra çözüme odaklanırım genelde. İyi mi kötü mü bilmem..

Neyse test başlığı ‘Bu testi aşık olmadan bitirebilecek misiniz?’ gibi bir şeydi. İçinde saçma 9 soru vardı. Soruların cevaplarına göre aşık olma kapasitem ortaya çıkacaktı. Olamayacakmışım, aşırı mantıklıymışım. Ama mühim olan bu değil, testi aşık olmadan bitirdiğim için tebrik ettiler. Aşk ne kadar korkunç bir şey ki olmadığımız zaman tebrik ediliyoruz?

Ben de canım hayret bir şeyim ne önemsemişim bir testi..

Ya da sonucunu..

Şimdi Müslüm Gürses dinliyorum, aşık olamayacak olmamın efkarını sanırım anca bu şekilde atacağım.

Oysa ruhuma rehber olan insanlardan söz etmek istiyordum. Bir kişinin bir konuda ışık tutmasıyla nasıl karanlıkların aydınlandığından bahsetmek istiyordum.

Kendi çıkmazlarımı anlatmak, anlatmak ve anlattıkça onlardan kurtulmak..

Ahh efkarlandım, çünkü Müslüm Gürses az önce dedi ki ‘ kim bilir kimler var şimdi kalbinde, sen beni unuttun çoktan belki de, ben hala yaşarım eski günlerde, her şeyde sen varsın unutamadım.’

Bu sözler beni derin karanlıklara itmedi. Umutsuz yahut karamsarlığa da düşmedim. İyi de hissetmedim. Bir müzik, bir satır insanda bazen hiçbir anlam ifade etmeyebiliyormuş..

Ama karanlıklarınıza ışık tutulması öyle değil. Zifiri karanlıkta hiçbir şeyi görmüyor olmak ve uzun süre o karanlıkta hiçbir şey görememek insanı bazı şeylerin artık yok olduğuna inandırabilir.

Işık yandığında yok sandığınız her şeyi görmeye başlarsınız. Bakın her şey diyorum.

Bunu derken kalbim ağrıdı. İnsan da bir söz hiçbir anlama gelmediği gibi bazı şeyler ne çok anlam..

Aydınlanmak değil, ışık tutmak, artık açık seçik her şeye şahitlik etmek. Ruhumdaki bir karanlığa birkaç gün önce bir ışık değdi.

Kalbime dokunduğuna o kadar eminim ki.

Ve o kadar çok derinden etkiledi ki beni.

Ama neden? Neden bu kadar dokundu gönlüme? Nereden biliyor kalbe dokunmayı o öyle?

Mutlu muyum? Bilmiyorum. Karanlığa öyle alışmışım ki ışıkla beraber korkularım hortladı. Tebrikler kendim. Aşık olamayacağın gibi, artık hortlaklarla da yaşamaya alışmalısın.

Aşık olamayacağıma o çözdüğüm test karar verdi ve hortlakları da kendim gördüm.

Ve sıradaki Müslüm Gürses şarkısı da o ışıktan bana gelsin. Geldi, ‘Adını Sen Koy’ şarkının ismi..

Bu satırı yazarken o kadar eminim ki o ışığın gözleri bu satırlara değdi.

O zaman hep beraber dinleyelim.. 😉

İlk ve son aşkımdın gençlik çağımda

Sevgi çiçeğimdin gönül bağımda

Öyle yer etmiştin kalp otağımda

Sıla mı gurbet mi adını sen koy..