13 Yılın Vedası..

Aslında yazmak ve dinlemek istiyorum aynı anda.

Çok şey oluyor, bir sürü şey.. ve saat 04.42

Bu saatte derin uykusunda kainatın yarısı ve ben diğer yarısındayım.

Kulağımda bir şiir. Üstad affet, şiirine ihtiyacım var. Haşa şerh etmiyor veya eleştirmiyorum. Ancak çay gibi, kan gibi, su gibi ihtiyacım var tabirlerine..

Çünkü ben de 'adını söylemek istemiyorum..' Ve hatta ileriyi bilemem de şu an artık hiçbir kelime de söylemek istemiyorum.

'Çünkü ben bu kadar zulme layık mıyım rüveyda?'

Neresinden başlayayım, nasıl söze gireyim bilmiyorum.

Şuursuzluğu mu anlatayım yoksa oradam uzaklaşıp şiiri mi anlatayım? Yoksa hissettiğim; boğazımdaki dikenli düğümü çözerken, kelimelerimden nasıl kan aktığını mı?

Yemin olsun Gece'me. Bu yazı bu kadar efkarlı değildi. Ama ne olduysa bir anda oldu.. Ve evet her şey hep bir anda olur.

'rüveyda, seziyorum; tahammülün kalmadı
ama dur, boşaltayım bütün çığlıklarımı
asırlardır köhne barınaklarda
küflenen, çürüyen çığlıklarımı..'

Yazıya devam etmek istemiyorum. Uyumak istiyorum. Ancak bir yanım da yarına bırakmama telaşında. Sanki okunması gerekiyor bazı kelimelerin Fatiha'sı..

Çünkü; 'hayalin bittiği menfeze doğru
alaca bir at koşar içimde
zamansız, mekansız nefese doğru..'

Ne dediysem giremedim söze. Çünkü yeryüzünde bu kadar zulüm varken acısından utanıyor insan. Ar ediyor.

Ve 7 kasımda başladığım yazıma 21 kasım saat 02.27 de devam ediyorum.

Başladığım yerden çok uzaktayım.

O gün yarım bırakıp, sinirle telefonumu bir kenara bıraktığımda biliyordum tekrar yazmak için başına geçeceğimi. Ve biliyordum keşke bitirseydim diyeceğimi.

Çünkü benim sözüm soğur. Zaman sözlerimin önüne geçer ve kalbim gibi soğur sözüm..

Soğuyunca da susarım. Öyledir..

Zaten üstadın da dediği gibi 'istenmediğim yeri terk ederim..'

Erdem mi bu yoksa başka bir şey mi bilmiyorum. Ama bir korkağın, bir cesaretsizin, bir arsızın, bir hadsizin hayatında kalkmak israftır.

Böyle yerlerde veya kişilerde; kalmak, durmak, ısrar etmek asaletsizliktir.

Çok uzatmayacağım çünkü Filistin meselesi kendi derdimden utandırıyor.

Ben 13 yıl sonra hakiki bir veda yaptım. Çat diye. Şu saatten sonra da kimse bana bir şeyden vazgeçebilir misin diye sormasın :) neyse şiiri dinleyelim. Sözü Gece'ye bırakalım..

Günaydın Gece'm..