Bir Gün Vazgeçtim.. (Arşivden- Yoğun olmayan İstek üzerine)

 

Tam olarak 3 Nisan 2019 da saat 12:34’de ‘Bir Gün Vazgeçtim’ başlığı ile bir yazı yayınlamışım. Sonra bilmem nedendir arşivlemişim. Yazıyı okurken ne kadar güzelmişsin küçük kız dedim. 2019 da küçük kızmışım.

Çok geçmedi ama şimdi yanlışlıkla büyüdüm.

Ürkek bir yazı.. Keşke kendime sarılabilsem. Şu an da kulağımdaki müzik beni duygulandırdı. Kendime ağlayacağım he.

Neyse kanki (bloğuma diyorum) okurken biraz da canım sıkıldı. Bazı yerlerde imla hatası yapmışım. Çayım da yok, hemen yayınlayıp konuyu kapatayım. Sevgili anonimin de gönlü olsun :)

Şimdi vazgeçsem nasıl geçerim bilmiyorum. Ama 2019 da böyle olmuş;

 

Bir gün vazgeçtim.. Bir gün..

 

Öyle tuhaf bir şey ki vazgeçmek, yani insan bir garip oluyor. Ne hissettiğini anlayamıyor. Bir boşluğa düşüyor, biraz üşüyor, biraz ağlıyor, biraz gülüyor.

 

Şiir dinliyor, kitap okuyor, yazı yazıyor ne bileyim film falan izliyor.

 

Sanki yaşamak, vazgeçmekle alakalıymış gibi.. Vazgeçince mecbur kalıyor yaşamaya gibi, tuhaf bir şekilde işte devam ediyor.

 

Kapıları kapatıyor, kilitler vuruyor. “Hayırlısı olsun”lara “eyvallah” larını yapıştırıyor.

 

İşte ben de böyle vazgeçtim bir gün. Hayata yeniden başlamadım. Öyle kocaman şeyler söylemeye gerek yok. (Kocaman şeylerden de hep sakınmışım aferin bana)

 

Her harfi için ben imtihanlar verdim bu yazının. Çaylar içtim, açık ve demli. Fark etmeden hangisi acı hangisi tatlı, çaylar içtim.

 

Üzerimde hiçbir etkisi olmasın, bana hiçbir şeyi hatırlatmasın diye, dilini asla anlamadığım müzikler dinledim.

 

Vazgeçmek için savaşmadım. Kabullenmek için direndim. Ama yoruldum mesela.

 

Uzaklaştım birçok şeyden. Terapi aldım. Yine kitap okudum.

 

Kötü değilim..

 

Biliyorum artık..

 

Vazgeçtim..

 

Mesela şu an da bir şiir dinliyorum. Ama canım acımıyor. Üzülmüyorum.

 

Canımda yer mi kalmadı bilmiyorum. Tanıdık yaralara mı oynuyorum bilmiyorum. Bu kadar bilinmezliğin arasında vazgeçtim.

 

Öyle herkesin içinde vazgeçtim. Kimsenin haberi olmadı ama ben vazgeçtim.

 

Espriler yapıyorum, çok gülüyorum. Ama baya gülüyorum. ‘Hayat sana güzel, senin de derdin mi var?’ diyorlar.  Bakıyorum; evet, hayat bana güzel. Tek derdim bu muydu da, vazgeçince bir anda özgürleştim bilmiyorum.

 

Ama ben vazgeçtim.

 

Ama, ama hani şey gibi değil, yani hesaplarsın, ölçersin, tartarsın vazgeçmenin de bir dönüşünü umut edersin ya, öyle değil.

 

Ben külliyen vazgeçtim. İçinde dışında hiçbir anlam, hiçbir hesap olmadan. (aferin kızıma)

 

Acı çekerek fotoğraf silmek, mektubu yırtmak, kahkahayla gülmek gibi değil.

 

Ulu orta bir yerde, bir gün vazgeçtim.

 

Şimdi vazgeçtim deyince, hani edecek duam, tutunacak dalım kalmadığından falan değil. Geldiğim son noktada değil, tam olarak yolun ortasında. Pes etmek değil, vazgeçmek.

 

Yani başka çarem olmadığından vazgeçmedim.

 

İçinde hiçbir anlam barındırmadan vazgeçtim.

 

Kendi kendime, bir gün vazgeçtim..

 

Sözlerime son verirken, yolun kenarındaki çiçekleri çitlerin arasına almışlar ve oraya artık bir tek kuşlar ve görevliler girebiliyor.

 

Hoşça kal..