Düş Kapanı..

Rüyadaydım,

Rüyamdaydım.. yağmur yağıyordu, bahçemde bir bisikletim vardı.

Bir telaş içinde seni bekliyordum, bir yandan yeni bir eve taşınmıştım ve kitaplarımı raflara diziyordum.

Kitapların tozlarını ellerimle alıyordum. Her kitapta birkaç dakika oyalanıyor, içinden bir sayfayı okuyor ve bunları seninle paylaşabilecek olmanın hazzını yaşıyordum

.

Rüyamdaydım. Seni bekliyordum.

Karanlıkları sen aydınlatabilirdin biliyorum, benden başka kimsenin de bilmediği bir şeydi bu.

Bu gece rüyamda seni beklerken gördüm.

Normalde tahammül edilemez sesler vardır benim için. Sessizliği bozan seslerden hoşlanmam. Bütün sesler sessizliği bozmaz. Gürültü mesela sessizliğe değmeyebilir bile.

Ama eğer gece yarısı, tam uykuya dalacakken muslukta damlayan su sesi insanı gece yarısı sinir krizlerine sokabilir.

Ama bu gece rüyamda gördüm, bu ses seninleyken huzur dahi verdi.

Bütün bu şeylerin seninle bir ilişkisi olmalı.

Toprağın, yağmurun, yaprağın, fırından yeni çıkmış ekmek kokusunun, demlikte kaynayan suyun ve demlenmeyi bekleyen çayın, ilkbaharın, yazın, şubatın ve martın..

Hepsinin seninle bir ilişkisi olmalı.

Var zaten gördüm. Rüyamda gördüm. Tüm kitapların arasında altı çizilen tüm cümlelerde, tüm olan her şeyde sen vardın.

Ahh, ne güzel bir beklemekti..

Derken bir anda çatı perdelendi, bir anda yağmur evin orta yerine yağmaya başladı..

Ben rüyamda yağmurda ıslandım. Kış mevsimine girmemiz gerekiyorken hala baharı yaşıyoruz. Ama son baharı..

Evet, havalar soğuk ama rüyamdaki yağmurlar yumuşaktı..

Su damlası yüzüme değsin diye başımı göğe kaldırdım. Şiir okumak, şiir yazmak, bütün dillerde seni anlatmak istedim.

Cahit Zarifoğlu’nun ‘gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir’ sözü gibi ya da Turgut Uyar’ın ‘durma göğe bakalım’ daveti gibi..

Seni gördüğüm her yer bir durak gibi..

Ben rüyamın yalancısıyım, gelmiştin gördüm..

Şimdi bir masada yapabildiğim tek şeyi yapıyorum, dua eder gibi seni beklediğimi gördüğüm rüyayı yazıyorum.

Hasret ve özlemle..