Bir gün bir şair doğdu uzak diyarlarda, satırların arasında.
Kelimelere hükmetmeye başladı. Sonra hangi kelimeye üflese, muska niyetine
taktı insanlar onu boynuna.
Bazılarının kalbine indi kelimeler. Öyle güçlü üflenmişti
onlara o nefesler.
Sonra öldü Şair..
Ve öldüğü yerden doğdu Aşk.
Aşk’sız Şair olmazdı ama Şair’siz Aşk elbet olurdu..
Bütün kelimeler yasa büründü, İsa yeniden gerildi çarmıha..
Anne affet, yeniden açmak istediğimde kalbimi.
Ben yüzyıldır sürgünde olduğum bu toprakların; en asi, en
hoyrat, en inatçısına düşürdüm tohumlarımı..
Gözyaşlarımı sürdüm toprağa yüzyıllık hasretimle..
Anne affet, duramadım sözümde.
Şair öldü anne ve Orfeus öldü..
Ama doğdu Aşk onların öldüğü yerde..
Şair’in külleri Aşk’a değdi. Küllerle tövbe etti çarmıhın
çivileri.
Ve ben bir daha anmamak için Şair’in adını ve bir daha asla
anmamak için Orfeus’un hatıralarını, adaklar adadım başımla birlikte..
Ve koptu kıyamet, bütün sessiz kalan kelimelerin ardından..
Sonra, tam yüzyıl sonra bir gün konuşmak istediğimde,
harfler yırttı boğazımı..
Nerede durmak istesem, ayaklarım parçalandı..
Bu bir Aşk ve ayrılık hikayesi değil..
Tüm şarkıları tersten dinliyor, okuduğum kitaplardan hiçbir
şey anlamıyorum. 24 saatte 4 ya da 5 saat anca uyuyabiliyorum.
Ne bir hasretin gerdanlığı var boynumda takılı olan, ne bir
acı var ateşime sürdüğüm..
Bu bir teşekkür mektubudur..
Sonsuzluğa dair yürürken. Elveda Şair.. Elveda Orfeus..
