Kalbim ağrıyor anne..
Bazı şeyler ağırıma gidiyor. Bazen çok canım acıyor. Bazen bazı
şeyler yük oluyor, sonra omuzlarım ağrıyor anne..
Güçsüz kalıyorum, dizimde derman kalmıyor, bazen anne bazen
taşıyamıyorum.
Konuşamıyorum dilim ağrıyor anne, sözlerim ağrıyor. Bağırsam
da zaten kimse duymuyor, insanların kulakları da ağrıyor galiba anne…
Canım acıyor anne..
Çok acıyor, ama merhem bulamıyorum. Nasıl kapatacağım bu
yarayı? Derman nerede bilemiyorum.
Kendimi sorguluyorum.
Sorguladıkça kendimde boğuluyorum, yüzme bilmiyorum anne. Boğuldukça
batıyorum. Öyle özlü sözlerdeki gibi en dibi görünce daha aşağısına düşmemezlik
olmuyor. Bunu dibe batanlar iyi bilir. Ben de biliyorum anne…
Zaman geçtikçe iyi olmuyor bazı şeyler. Artık kendime
teselli bulmakta zorlanıyorum anne. Konuşamamak, bilmiyorum anne.
Hem zaten insanı asıl gerileten şey aynı yerde kalması değil
mi? Durduğum yerdeyim ama sürekli kayboluyorum anne.
Kendimden uzağa mı düştüm bilmiyorum…
Bunları okumadığın için şanslı hissediyorum kendimi. Okusan çok
üzülürsün çünkü biliyorum.
Bir de çok seviyorum anne, en çok bunu söyleyemiyorum. En çok
bunu saklamak yoruyor beni biliyorum. Üzerini örttükçe örtüyorum.
Kendi kendime bir girdaptayım. Kendi girdabımda kendim
boğuluyorum. Kendi yasımı kendim tutuyorum anne…
Kış geliyor, çok üşüyorum anne ben. Ama çok üşüyorum. O kadar
üşüyorum ki içim buz tutmuş gibi…
Ama kalbim öyle değil, o üşüdükçe yanıyor gibi…
Ben donuyorum ama o yanıyor gibi anne….
Bir de işte… Ağrıyor…
